Γράφει η Παρασκευή Χατζή.
Για εκείνον τον καφέ που δεν ήπιαμε ποτέ κι ας το κανονίζαμε τόσες φορές. Η γνωστή κλισέ φράση που σκεπάζει τις αναμνήσεις των καλύτερων χρόνων μας, κατάντησε μια συνήθεια. Ας μιλήσουμε γι’αυτό, για τους φίλους που με τον καιρό χαθήκανε. Μπορεί να μην έγινε τίποτα το συνταρακτικό, τίποτα άξιο προσοχής. Κι όμως εκείνοι λείπουν από τα τεκταινόμενα της ζωής σου, χωρίς κάποιον υπαρκτό λόγο.
Κάποιοι έκαναν σχέσεις, παντρεύτηκαν, κάνανε παιδιά. Άλλοι βρήκαν δουλειά κάπου μακριά και μετακόμισαν. Σταμάτησαν να σε παίρνουν τηλέφωνο, δεν προσπάθησες κι εσύ. Και χαθήκατε. Δεν γνωρίζεις τι κάνουν στην ζωή τους, πως περνούν. Αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι. Κι αυτό το τελευταίο είναι που σε τρώει περισσότερο, αν βέβαια μιλάμε για σχέσεις αληθινές. Κι όχι για κάλπικες καταστάσεις που γεμίζουν απλά τα κενά.
Στην εποχή των social media αρκεί και μια υπενθύμιση κάποιας ξεχασμένης φωτογραφίας να βγει στις ειδοποιήσεις για να τα θυμηθείς όλα. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε. Άνθρωποι που μιλούσατε καθημερινά, να αρνούνται να πουν κι ένα γεια. Τους βλέπεις στην οθόνη σου με την χαρακτηριστική πράσινη τελεία δίπλα από το όνομα, στέλνεις μήνυμα, λέτε τα τυπικά. Κι ο καφές ακόμη περιμένει να τον πιείτε παρέα.
Περνάνε γρήγορα τα χρόνια, αλλάζουν οι σταθερές. Κι οι φίλοι εκείνοι που ξέρανε κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Με τι γελάς, για ποιο λόγο μπορεί να στεναχωρηθείς. Τι φοβάσαι, ίσως. Ποιες αδυναμίες έχεις σαν άνθρωπος. Αυτοί δεν είναι πια δίπλα σου. Κι ας πίστευες τότε, πως θα ήταν.
Αν με ρωτάς, ναι καινούριους φίλους θα κάνεις. Θα εκτιμήσεις την προσφορά τους, το ότι σε ακούν όταν το έχεις ανάγκη. Στα μεγάλα προβλήματα, όπως και στα πταίσματα, θα είναι εκεί. Είναι ανεκτίμητοι και τα συναισθήματα αμοιβαία.
Όμως ας μη γελιόμαστε, όσο μακριά κι αν πας, όποιον κι αν βρεις, υπάρχει κάτι στις παλιές φιλίες που δεν χωράει αντικατάσταση. Είναι η οικειότητα που αναπτύσσεται με τα άτομα που μεγαλώσαμε μαζί. Βλέπετε όταν είμαστε μικροί, όλα είναι τόσο αγνά. Είμαστε αυθεντικοί στην όποια μας σχέση, χωρίς φόβο. Μεγαλώνοντας αυτό το χάνουμε με τον καιρό.
Καταλαβαίνουμε πως κι άλλοι κρατάνε κάτι γι’αυτούς κι έτσι κι εμείς φυλαγόμαστε πιο πολύ. Δεν αποκαλύπτουμε τα πάντα. Φτάνει να σκεφτείς πως δεν χαίρονται όλοι με τις χαρές σου. Γι’αυτό αμύνεσαι.
Οι φίλοι από τα παλιά, πάντα θα έχουν το πλεονέκτημα της εμπειρίας. Και η συζήτηση μαζί τους πάντα θα αποτελεί ένα βάλσαμο για την ψυχή σου. Δεν αξίζει λοιπόν να χάνεσαι μέσα στη ρουτίνα και να ξεχνάς εκείνες τις τόσο πολύτιμες στιγμές.
Υ.Γ: Σήκωσε μια φορά το ακουστικό, ίσως αύριο να είναι αργά. Η μετάνοια δεν ήταν ποτέ αρκετή για τους θνητούς.
