Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Απόψε θα σου πω εαυτέ μου ένα παραμύθι για να κοιμηθείς ήσυχα. Να μην χρειαστείς τα χέρια του για να σε ηρεμήσουν και να σε γαληνέψουν. Δεν είναι πλέον εδώ άλλωστε. Βράδιασε και η νύχτα τον πήρε κοντά της. Προτίμησε να πάει σε εκείνην παρά να μείνει εδώ μαζί μας. Δεν πειράζει. Εμείς εδώ έχουμε ο ένας τον άλλον εαυτέ μου. Αρκετά σε ταλαιπώρησε. Αρκετά σε ταλαιπώρησα κι εγώ.
Το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που σε έχασα εαυτέ μου όλον αυτόν τον καιρό. Που προσπάθησα να μπω σε ξένα καλούπια και να γίνω κάτι άλλο από αυτό που με πρόσταζες και μου ζητούσες. Που ζητώντας την αποδοχή του αδιαφορούσα για την αυτοκαταστροφή μου. Αλλά δεν πειράζει. Τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία πια. Έφυγε πλέον και ο χρόνος άλλαξε τη ροή του. Έγινε κι αυτός μονότονος και παρανοϊκός σαν κι εμένα εαυτέ μου. Λέει ξανά τα ίδια και τα ίδια. Σαν το ρολόι στον τοίχο της κουζίνας. Ακούγονται δυο ήχοι μονάχα: Τικ τακ τικ τακ τικ τακ. Ατέρμονη κι αέναη επανάληψη.
Κανένα ενδιαφέρον, καμία προσδοκία, καμία αναμονή. Σαν το δικό μου «γύρνα» που χτυπιέται στους τοίχους του μυαλού μου ψάχνοντας τρόπους διαφυγής, ψάχνοντας μια διέξοδο να βγει με ουρλιαχτά. Γύρ-να, γύρ-να, γύρ-να.
Μονάχα αυτόν περιμένω εαυτέ μου. Αυτόν που εξιδανίκευσα και ωραιοποίησα μες στο κεφάλι μου. Αυτόν που με έκανε να πιστεύω σε όνειρα. Αυτόν που τελικά έφυγε μαζί της. Φοβάμαι πως πλέον για μένα χαθήκανε όλα. Φοβάμαι πως στερέψανε οι ελπίδες και οι αλήθειες μου. Έμεινα παρέα με εσένα εαυτέ μου τη στιγμή που κι εσύ ακόμα με είχες απορρίψει.
Πρέπει να σε κάνω να με αγαπήσεις και πάλι εαυτέ μου. Πρέπει να σε κάνω να με αποδεχτείς γιατί την μοναξιά δεν την θέλει κανείς, ούτε ο ίδιος ο Θεός. Θα έχουμε ο ένας τον άλλον εαυτέ μου. Μαζί ως το τέλος. Και μην ανησυχείς. Θα τα βάλω τα κομμάτια μας ξανά στη θέση τους. Θα φροντίσω να επουλώσω τις πληγές μας.
Έλα να σε πάρω αγκαλιά να κοιμηθούμε. Φεύγοντας μας άφησε πίσω εκείνος το καλύτερο παραμύθι του. Έλα να το διαβάσουμε μαζί να παραμυθιαστούμε πάλι. Έλα. Θα δούμε τα πιο όμορφα όνειρα και απόψε. Όχι τα δικά του, τα ψεύτικά αλλά από τα άλλα. Από αυτά με τους δράκους και τις πριγκίπισσες. Τα πιο αληθινά. Έλα…
