Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Όσο σκληρό και άδικο κι αν είναι, συμβαίνει. Τα μεγαλύτερα ψέματα είναι αυτά που λέμε ή προσπαθούμε να πούμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Αναζητώντας αυτή τη μαγική συνταγή που μας κάνει να νιώθουμε σιγουριά, στρεφόμαστε στο ψέμα. Έστω και να μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο υπερτιμημένο είναι το είδος της σιγουριάς αυτής..
Ψέματα που μας σκλαβώνουν και μας φορούν χειροπέδες στην ψυχή. Αλήθειες που φοβήθηκαν το άγνωστο και φόρεσαν τη μάσκα της υποκρισίας, αλλά αλήθεια, μπορεί κανείς να κρυφτεί από τον ίδιο του τον εαυτό; Για πόσο ακόμη θα προσπαθούμε να πείσουμε εμάς τους ίδιους, έχοντας την ψευδαίσθηση πως η ζωή μας έτσι γίνεται ευκολότερη;
Ένα ψέμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ανάγκη για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, μία ουτοπική λύση, για να αποφύγουμε τον πόνο και κάτι στο οποίο θέλουμε να πιστεύουμε, γιατί θεωρούμε πως η αντίθετή του αλήθεια θα βλάψει το “εγώ” μας. Το μόνο που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το ψέμα έχει μία καταστροφική δύναμη, που σε διαλύει μέσα και έξω και σε αντίθεση με την ειλικρίνεια, δε θα σε λυτρώσει ποτέ.
Προσπαθούμε, λοιπόν, πραγματικά σκληρά να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σε ένα καλούπι που πονάει. Πονάει πολύ. Βαφτίζουμε την απόφαση αυτή “λογικά” σωστή, αλλά κάθε φορά που επιχειρούμε να το πούμε δυνατά, κάτι μοιάζει ολότελα με λάθος. Σαν κάποιος να παίρνει το σώμα σου και να το αποσυναρμολογεί, να σε συνθλίβει και έπειτα να τα επανατοποθετεί με διαφορετικό τρόπο, περιμένοντας να έχεις την ίδια όψη. Γίνεται;
Λέμε ψέματα στον εαυτό μας από φόβο. Αρνούμαστε όλα όσα μας παθιάζουν, αρνούμαστε τον αυθεντικό μας εαυτό και του φερόμαστε με απίστευτη ασέβεια και αυθάδεια. Φοβόμαστε να ρισκάρουμε και λέμε ψέματα πως είμαστε ευτυχισμένοι, τη στιγμή που η κατάλληλη λέξη είναι απλά συμβιβασμός.
Λέμε ψέματα στον εαυτό μας από δειλία. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αποσπάσουμε την προσοχή από εμάς τους ίδιους, αντί να προσπαθήσουμε να βρούμε έναν τρόπο να διορθώσουμε τα πράγματα, ακόμη κι αν χρειαστεί να τα διαλύσουμε όλα και να τα φτιάξουμε από την αρχή.
Λέμε ψέματα στον εαυτό μας, γιατί τον ξεχάσαμε και τον παραμελήσαμε. Μάθαμε να μας ενδιαφέρει το τι θα πουν οι άλλοι και τι εικόνα θα σχηματίσουν για εμάς και προκειμένου να αρέσουμε σε όλους, μας υποτιμήσαμε, μας σφαλιαρίσαμε, μας ξεγυμνώσαμε. Κι έτσι γυμνοί από συναισθήματα και δυνάμεις τους είδαμε να χάνονται όλοι ένας ένας και μετανιώσαμε. Γιατί κανένα ψέμα δε δένει τους ανθρώπους και καμία σχέση δε διατηρήθηκε με τον ένα ψυχικά νεκρό.
Το να λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό, από τη μία μας δίνει μία εσφαλμένη αίσθηση σιγουριάς, μα από την άλλη μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι το οποίο δεν ήμασταν ποτέ, δημιουργώντας ένα εντελώς λάθος συναισθηματικό πορτρέτο, με κίνδυνο όλο αυτό να γίνει πραγματικότητα στο μυαλό μας.
Η λέξη κλειδί σε όλα είναι η αποδοχή. Μόνο όταν αποδεχτούμε τον εαυτό μας, θα σταματήσουμε να του φορτώνουμε όλη αυτήν την ασχήμια. Εάν οι άνθρωποι γύρω μας δεν μπορούν ή δε θέλουν να μας αποδεχτούν, τότε σίγουρα δεν αξίζουν τον αυθεντικό εαυτό μας. Ας είμαστε ειλικρινείς μ’εμάς τους ίδιους και ας γίνουμε τα άτομα που στ’αλήθεια είμαστε. Η ζωή μετράει κι έχει αξία μόνο όταν είσαι σε θέση να ξεγυμνώνεσαι μπροστά της και της επιτρέπεις να σου μαθαίνει καθημερινά καινούργιες εκδοχές σου. Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Σε βλέπει.
