Ένα ακόμα ραντεβού στο Πεντοφάναρο, ζητάω..

Γράφει η Χριστίνα Ρογκάκου

«Ραντεβού στο Πεντοφάναρο»
-Τι ώρα να πούμε για καφέ;
-Ε έχω μάθημα στην σχολή, κατά το μεσημεράκι είναι καλά!
-Έγινε θα πάρω το αστικό και μες τη μια θα είμαι στην Πόλη.
Πόσες αναμνήσεις ξυπνάει η θύμηση αυτού του διαλόγου. Μια γλυκιά ανατριχίλα και ένα νοσταλγικό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη. Χρόνια πριν και αν ρωτηθείς τα ωραιότερα, τα φοιτητικά, ναι εκείνα.
Τόσες στιγμές, όνειρα, πρόσωπα κρατημένα στην ψυχή για πάντα ζωντανά κι όλα αυτά στο πιο όμορφο νησί, Κέρκυρα μου αγαπημένη! Πέντε χρόνια εκεί, να μοιάζουν σαν μια ολόκληρη ζωή. Από την όποια να θυμάσαι το κάθε λεπτό της και να το αναπολείς.
Ξενύχτια, βόλτες, άυπνοι σε μαθήματα, διαβάσματα με χίλια ωχ σε κάθε εξεταστική. Γιατί κι αυτά κόβανε, τσάρκες στα Καντούνια, στο Λιστόν, στη Σπιανάδα, στο Σαρόκο και σε χίλιες άλλες δυο γωνιές. Αλλά μεταξύ μας, όλο και κανένας καφές ξεπετιόταν με καμιά πρόταση. Κι εκεί στην πλατεία όλο και καμιά δεκαριά γνωστοί θα βρισκόντουσαν, με την παραμονή να εξελίσσεται σε τρίωρη και βάλε!
Ύστερα εκείνη η μυρωδιά, η αγαπημένη που σου έβγαζε εκείνο το νησί, που θα γυρίζει κάθε φορά στην μύτη σου όταν την επισκέπτεσαι. Συνοδευόμενη συχνά πυκνά με εκείνη την ατελείωτη βροχή που λες και η Κέρκυρα έχει υπογράψει άλυτο δεσμό μαζί της. Και που ίσως τότε την αναθεμάτιζες αλλά πια τώρα που είσαι μακριά, σου λείπει απίστευτα.
Μα και δεν είναι το μόνο που θα ήθελες να ξαναζήσεις έστω για λίγο. Όχι όλα θα τα ήθελες ίδια όπως τότε, έστω για έναν μήνα. Και δεν θα άλλαζες τίποτα, σε σχέση με αυτό. Θα το ζούσες με τα ίδια μυαλά που είχες τότε, με τους ανθρώπους του τότε σου, με κάθε δευτερόλεπτο όμοιο με εκείνο το μαγικό παρελθόν σου.
Κι αν ήταν ακόμα στο χέρι σου να επιλέξεις, πάλι στο ίδιο μέρος θα έδινες ραντεβού, εκεί στο Πεντοφάναρο!