Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Δε ρωτάω ποτέ πού είσαι ή πού θα πας. Ούτε τι ώρα ξύπνησες, αν άργησες στο γραφείο ή τι θα φας. Δεν ξέρω αν έχεις φίλους, τι αυτοκίνητο οδηγείς, πώς περνάς τα Σαββατοκύριακα. Δεν ξέρω ποιο χρώμα αγαπάς και ποια συνήθεια μισείς. Δεν ξέρω τι φοβάσαι, γιατί κλαις και για τι πολεμάς.
Ξέρω μόνο τ’ όνομά σου και τα μάτια σου. Τα μάτια αυτά, που θα τα αναγνώριζα ανάμεσα σε εκατοντάδες ζευγάρια άλλα μάτια. Έμαθα μόνο να διαβάζω στο βλέμμα σου λίγες λέξεις. Ένα “μείνε”, ένα “σώπα” και μια υπόσχεση που ακόμα συλλαβίζω…
Και μένω, γιατί θέλω όταν γυρνάς να βρίσκεις πάντα κάποιον να σε περιμένει. Και σιωπώ, για να μη χρειαστεί να μιλήσεις τις στιγμές εκείνες που δε θέλεις. Και θα φύγω, πριν τα μάτια σου μου υποσχεθούν τον έρωτα, που σιωπώντας περίμενα…
