Έπεσες; Χτύπησες; Πάτα γερά στη γη και σήκω.. έτσι γράφεις ιστορία!

Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου

Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα παραμύθια. Μου άρεσαν μεν, ήξερα όμως ότι εξορισμού δεν είναι αλήθεια. Ήταν κάτι για να περνά η ώρα. Οι ιστορίες όμως ήταν και είναι άλλη υπόθεση, τις λάτρευα.
Από τότε που η γιαγιά μου αντικατέστησε το «μια φορά και ένα καιρό ήταν η σταχτοπούτα, η χιονάτη, η ραπουτζέλ…» με το «τον καιρό εκείνο η τάδε πάλεψε, έχασε, σηκώθηκε, ξανάπεσε, κάτι κατάφερε και κάτι έχασε», άλλαξε ο κόσμος γύρω μου.
Ήταν παλιά της συνήθεια κάθε φορά που έπεφτα να φωνάζει στην αρχή “το παιδί”, να σταματάει και να με ρωτάει “χτύπησες;”
Όχι, απαντούσα εγώ συνήθως. Ωραία, μου έλεγε, τότε πάτα γερά στα πόδια σου και σήκω!

Όταν ήμουν μικρή δεν καταλάβαινα γιατί το έκανε αυτό τώρα αλήθεια την ευγνωμονώ. Έπεσες; χτύπησες;
Πάτα γερά στα πόδια σου και σήκω! Μάθημα ζωής!!
Έτσι φτιάχνεις τη δική σου ιστορία για τη διηγηθείς με τη σειρά σου σε κάποιο άλλο παιδί.

Δεν λέω καλό το παραμύθι αλλά ο δράκος πέθανε. Οι πριγκίπισσες πλέον δεν έχουν παλάτι, αλλά έχουν δουλειά, αν είναι τυχερές, έχουν αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά και δεν περιμένουν τον πρίγκηπα για να τις σώσει.
Οι πρίγκηπες δεν έχουν άλογο  και δεν ψάχνουν καμία πριγκίπισσά για να σώσουν.
Οι άνθρωποι πια γνωρίζουν, ή έστω θα έπρεπε να γνωρίζουν, ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι το μαζί.
Είναι οι άνθρωποι που περπατάνε πιασμένοι χέρι – χέρι και μπορεί να μην έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά στα εύκολα και στα δύσκολα είχαν ο ένας τον άλλον και έτσι, σηκώθηκαν ή/και σώθηκαν μαζί!

Από πότε βγάλαμε από την ζωή μας τους πραγματικούς ανθρώπους και βάλαμε χάρτινους και ψεύτικους ήρωες παραμυθιού και κυρίως γιατί το κάναμε; Κοίτα τον άνθρωπό σου στα μάτια. Έχει προτερήματα και ελαττώματα όπως ακριβώς και εσύ. Πάρτον από το χέρι και αγάπα τον κυρίως για τα ελαττώματά του.

Ξεκινήστε την ιστορία σας χωρίς να έχετε στο νου σας παραμύθια, γιατί η δική σας ιστορία είναι καλύτερη και έχει εσάς πρωταγωνιστές.
Φροντίστε να είναι μία ιστορία για την οποία αν τη διηγηθείτε κάποια στιγμή να μην σας λυπούνται και να μην ντρέπεστε για αυτή.
Κάντε το να αξίζει για εσάς καταρχάς και για την συνέχεια βλέπουμε. Έτσι και αλλιώς η ιστορία συνεχίζεται…