Έχω ακόμα πολλά να σου δώσω, ακούς;

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Όταν οι μέρες περνούν. Όταν οι μήνες φεύγουν και οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη , τότε καταλαβαίνω πως τίποτα δεν τελείωσε. Πως ακόμα εκεί έξω η ελπίδα για μας είναι ακόμα ζωντανή.
Ότι εκείνο το “αντίο, να προσέχεις” που είπαμε την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε ήταν απλά μια πρόταση. Μια πρόταση που δεν την εννοούσαμε.
Ότι κάναμε λάθος και πρέπει να συνεχίσουμε. Πρέπει να συνεχίσουμε γιατί τίποτα μέσα μας δεν έχει σταμάτησει να υπάρχει. Τίποτα που να μπορεί να μας κρατήσει χώρια.
Έχω ακόμα πολλά να σου δώσω. Πολλά για να μοιραστώ μαζί σου αλλά και όνειρα να τα κάνω πραγματικότητα. Να ζωντανέψω στιγμές και την αγάπη να τη κάνω βράχο για να σταθείς. Να ανάψω ξανά το φως και να δω το πρόσωπό σου να λάμπει κάτω από το φως της νύχτας. Τα χέρια μου είναι ακόμα εδώ να σε κρατήσουν και η αγκαλιά μου ανοιχτή για να σε υποδεχθεί ξανά.
Τίποτα δε χάθηκε μ’ ακούς; Τίποτα που δε μπορεί να σε φέρει πίσω. Οι ψυχές μας είναι εδώ και περιμένουν να σμίξουμε ξανά. Ο χειμώνας έρχεται και πρέπει να του δώσουμε τη ζεστασιά μας για να τον κρατήσουμε ζωντανό.
Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σε φωνάξω. Η φωνή μου όμως δεν ακούγεται. Ούτε τα χέρια μου για να σε τραβήξω κοντά μου δε μπορώ να απλώσω. Και η μορφή σου όταν επιτέλους τα ανοίγω χάνεται.
Πέρασε καιρός θυμάμαι!
Αλλά είμαι ακόμα εδώ και περιμένω.
Είμαι εδώ και σε ζητώ να γυρίσεις
Δεν είναι αργά μ’ ακούς, δεν είναι αργά για θαύματα..