Ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις σιγά σιγά. Όπως σου αξίζει. Με την ουρά στα σκέλια.

Γράφει η Δώρα Σαμαρά

Σσσσσσσ…. Σώπασε. Άλλο μη μιλάς. Δε χωράνε οι δικαιολογίες σου πλέον στα αφτιά μου. Όσα σου έμαθα εγώ πώς να πουλάς, μην τα πουλάς σε μένα! Ατάλαντος ήσουνα πάντα. Την υποκριτική την τέχνη δεν κατείχες. Μήτε και στις πωλήσεις είχες άστρο! Τον ρόλο που υποδύεσαι, τον έπαιξα καιρό πιο πριν. Πρωταγωνίστρια πάνω στο σανίδι, σε ένα σενάριο που ξέρω απ’έξω τις ατάκες, εσύ ποιο χειροκρότημα πασχίζεις να κερδίσεις; Δε με πείθεις, μάτια μου. Δε με πείθεις.

Σσσσσσ. Μη μιλας! Τόλμα αν θες μονάχα στα μάτια να με κοιτάξεις, έτσι αντρίκια, κι αν μια στάλα ντροπής κυλήσει μέσα σου για τα παντελόνια που φορείς, απλά σήκω και φύγε! Δίχως τη συγγνώμη σου και δίχως καληνύχτα.

Κάποιους άντρες τους φτιάχνει η φύση και κάποιους άλλους – τους αληθινούς – τους φτιάχνει η μπέσα. Μα τούτη η λέξη στο δικό σου λεξιλόγιο δεν έχει ορισμό.

Δεν θα πω ” λυπάμαι ”, γιατί οίκτο δε νιώθω. Μα, ούτε και θυμό. Ακόμη κι αυτό το αίσθημα πρέπει να το αξίζει κανείς. Κι ούτε κι αυτό κατάφερες, καλέ μου, να κερδίσεις. Σε κοιτώ και βλέπω μέσα από σένα, πέρα από σένα. Γιατί είσαι εικόνα διάφανη, πλήρως αδιάφορη για αυτό που αναζητούν τα μάτια τα δικά μου. ‘Αυλος είσαι κι όσο κι αν προσπαθείς να με αγγίξεις, απλά με διαπερνάς, δίχως να σε αισθάνομαι. Κι αν στα λόγια μου θαρρείς πως θα βρεις πικρία, λυπάμαι, δεν υπάρχει!

Ο λόγος ο δικός μου πάντα είχε μπέσα κι ας είμαι και γυναίκα. Τα παντελόνια που φορώ είναι πιο στενά απ’ τα δικά σου και τα τιμώ διπλά. Τα πάθη μου τα δέχομαι, τα λάθη μου τα σουλατσάρω πέρα δώθε και σε όσους πλήγωσα, πάλεψα πολύ να τους γλυκάνω την καρδιά. Η μόνη συγγνώμη που χρωστάω ειναι που δεν προστάτεψα τους αφελείς. Όμως, την αλήτισσά μου φύση, ποτέ μου δεν την έκρυψα πίσω από παραβάν ηθικοπλασίας. Στα παραμύθια μου ήμουν ο λύκος ο κακός και στους υπότιτλους έγραφα :”τρέξε”!

Για όσους ρίσκαραν να παίξουμε μαζί κυνηγητό στα δάση τα δικά μου, ευθύνη δε φέρω καμιά. Λυπάμαι μόνο για εκείνους που γράμματα δεν ξέρανε και δεν μπόρεσαν το μήνυμα να διαβάσουν. Μόνο σε δαύτους γύρισα να γλείψω τις πληγές, μέχρι να γιατρευτούν και να μπορέσουν να αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά.

Κι επειδή άρχισαν να τρίζουνε τα δόντια μου ξανά, θαρρώ πως ήρθε η ώρα να αποχωρίσεις κι εσύ. Όχι με το κεφαλι στα ύψη, αλλά έτσι όπως σου αξίζει. Με την ουρά κάτω από τα σκέλια! Νομίζω πως γνωρίζεις τον τρόπο!