Όσα δεν χωρίζει η ζωή, τα χωρίζει τελικά ο θάνατος..

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει η πατρίδα και το σπίτι σου.
Μπορεί να γίνει το κρεβάτι σου, ο πρωινός σου καφές, τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει ο λογαριασμός της ΔΕΗ που εξοφλήθηκε, το ενοίκιο του σπιτιού που καταβλήθηκε, το χαρτζιλίκι του παιδιού σου. Είναι αυτός ο άνθρωπος, που έγινε για σένα φίλος, αδελφός, σύζυγος και πατέρας.
Που έγινε πατέρας του παιδιού σου.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έγινε χάδι στα μαλλιά σου, χαμόγελο στα χείλη σου.
Έγινε το κουράγιο σου, όταν εσύ δεν άντεχες.
Η ελπίδα σου, όταν εσύ δεν είχες.
Έγινε τοίχος μπροστά σου, για να μη δεις όσα πονάνε.
Τραγούδι στ’ αυτιά σου, για να μην ακούσεις τίποτα στενόχωρο.
Ήταν εκείνος ο άνθρωπος που σου έλεγε μέχρι εχθές “σ’ αγαπάω ρε κάθαρμα… τόσα χρόνια σ’ αγαπάω”. Και το εννοούσε. Κι εσύ το ήξερες.
Γιατί ήταν εκεί, πάντα δίπλα σου. Τόσα χρόνια εκεί! Και θα ήταν ακόμα…
Γιατί όσα δε χωρίζει η ζωή, τα χωρίζει ο θάνατος τελικά.
Κι είναι τότε που συνειδητοποιείς, πως δεν χάθηκε ένας άνθρωπος από τη ζωή σου, μα η ίδια σου η ζωή.
Γιατί δεν ξέρεις πώς είναι να ζεις χωρίς…Γιατί δεν ξέρεις πώς να ζήσεις χωρίς…