Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Η αλήθεια είναι πως είχα άλλο κείμενο έτοιμο.
Αλλά πώς θα μπορούσα να μην αλλάξω τα σχέδια, όταν ανήμερα των γενεθλίων μου ένιωσα να χάνω την γη, τον ουρανό και όλα τα αστέρια του;
Σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές της ζωής συνειδητοποιείς πόσο μικροί είμαστε και πόσο αναλώσιμοι.
Όλα μπορούν να ανατραπούν τόσο γρήγορα, όσο διαρκεί και ένα βλεφάρισμα.
Βλέπεις την ζωή σου πριν και μετά και βλέπεις ότι τίποτα δεν είναι ίδιο, ούτε θα είναι.
Τότε καταλαβαίνεις πόση αξία έχουν ακόμα και οι πιο μικρές στιγμές της καθημερινότητας.
Τότε εκτιμάς τα λίγα και πλέον υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν αξίζει να έχεις στην ζωή σου τίποτα λιγότερο παρά μιαν ολοκληρωμένη ευτυχία.
Δεν έχεις χρόνο να χαλιέσαι για πράγματα που πλέον δεν σε αφορούν.
Οι άνθρωποί σου, οι άνθρωποι που επέλεξες, είναι εκεί και αυτό σου φτάνει.
Παρά τις δυσκολίες αυτής της μέρας, έσβησα και φέτος ένα κεράκι.
Και η ευχή σήμα κατατεθέν των τελευταίων χρόνων, έγινε λοιπόν.
Υγεία παιδιά.
Σωματική και ψυχική.
Και όλα τα άλλα έρχονται.
Και αν δεν έρθουν, αν είμαστε υγιείς, θα τα κυνηγήσουμε εμείς να τα φέρουμε.