Όσο κι αν σε πονέσει η αγάπη, ποτέ μην της κρυφτείς.

Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης

Παλεύω να σε ξεριζώσω και να σε βγάλω από την ψυχή μου αλλά μάταια! Δεν φεύγεις ποτέ! Όσο κρατάει ο πόνος, όσο βαστάει η καρδιά εσύ γαντζώνεσαι.
Δεν δίνεις μαχαιριές, σου φτάνει μόνο να βλέπεις τον πόνο και να θεριεύει η δύναμή σου.
Σε ρωτάω όμως, πώς γίνεται να ξέχασες τα βράδια; Πώς γίνεται να διαγράφεις; Πώς μπορείς να ξεχνάς; Πώς γίνεται να χάνεται έτσι το συναίσθημα της αγάπης;

Τι περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος! Από την μια κάνει όνειρα, σχεδιάζει το μέλλον μαζί με τον άνθρωπό του και από την άλλη βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τον χωρισμό και όλα τα όνειρα και οι προσδοκίες χάνονται! Πόσα “σ’αγαπώ” πήγανε χαμένα, πόσοι έρωτες χάθηκαν και έσβησαν σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, κάτω από το φως του φεγγαριού!

“Σ’αγαπώ”…πόση μαγεία μπορεί να κρύβει αυτή η λέξη; Πόση δύναμη μπορεί να δώσει στον άνθρωπο και πόσο φόβο για το άγνωστο μπορεί να δώσει; Πόση αξία έχει τελικά να μάθεις να αγαπάς με όλη σου την ψυχή. Δύσκολη η παρτίδα ανάμεσα στο “εγώ” και την “ψυχή”! Δεν ξέρεις ποιον να θυσιάσεις, τον βασιλιά ή τη βασίλισσα;

Μα ο,τι και αν συμβεί ποτέ μη φοβηθείς να αγαπάς και να είσαι πάντα ανοιχτός για να μπορέσεις να αγαπηθείς από την αρχή και πάλι…και τότε θα δεις πως ο παράδεισος που περιμένουμε να δούμε μετά θάνατον θα τον βρούμε πρώτα εν ζωή! Άλλωστε τι θέλει και αναζητά τελικά ο άνθρωπος….”Αγάπη”…!!