Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Έρωτας..
Πόσα έχουν γραφτεί για εκείνον.. Πόσα δεν γράφτηκαν ή θα γραφτούν ακόμη..
Μπορεί να είναι χιλιοειπωμένα αλλά θα τα ξαναπούμε. Ο έρωτας θέλει δύο.
Ξέρω, δεν λέω κάτι καινούριο. Όταν ερωτεύεσαι όμως, είστε δύο;
Ή παλεύεις μόνος σου; Τις περισσότερες φορές έτσι γίνεται. Εκεί προετοιμάσου.
Θα παλέψεις πολύ με πολλά, θα εναντιωθείς ακόμη και στο πρόσωπο που ερωτεύτηκες, θα εναντιωθείς ακόμη και σε σένα.
Θα πέσεις, θα τσαλακωθείς, θα κομματιαστείς, θα κλάψεις πολύ, προσπαθώντας στην ουσία να χειραγωγήσεις τον άλλον για να νιώσει όπως κι εσύ. Μάταια.
Ξέρω, είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, εκείνη τη περίοδο δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Μη μοιράσεις όμως ευθύνες. Δεν φταίει κανείς, ίσως μόνο εσύ· ίσως όμως.
Γιατί στα συναισθήματα δεν χωρούν φραγμοί, δεν γίνεται να τα περιορίσεις, να αποκοπείς από αυτά, να τα εξαφανίσεις.
Δεν γίνεται να “ξε-νιώσεις”.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί και τον έρωτα ο καθένας τον διατυπώνει αλλιώς.
Έχει γράψει τη δική του έκθεση, έχει δώσει τη δική του περιγραφή, έχει στάξει λίγο από το δικό του χαρακτήρα, τη δική του προσωπικότητα.
Από “Θέλω” και “Προσδοκίες” έως “Αντίληψη” και “Οπτική γωνία”.
Ένα όμως δεν γνωρίζουν.. πότε και πώς θα έρθει.
Σε αιφνιδιάζει πάντα ο άτιμος! Έρχεται τόσο σιωπηλά, που δεν παίρνεις χαμπάρι.
Στην αρχή δεν θέλεις να το πιστέψεις, σου γαργαλάει το στομάχι, μεταμορφώνει την όρασή σου, στολίζει τ’αυτιά σου.
Μετά συνειδητοποιείς πως το μυαλό σου εκρήγνυται, η σκέψη σου αποδρά σε κάθε δευτερόλεπτο αδράνειάς σου.
Ταξιδεύει εκεί που νιώθεις εσύ, στον άνθρωπο που “νιώθεις” εσύ.
Φαντάζεσαι τη ζωή σου μαζί του, πράγματα που λαχταράς απ’τη ζωή σου και θέλεις να τα ζήσεις, εικόνες όπως ακριβώς τις ονειρεύτηκες.
Με εκείνον! Τον ένα και μοναδικό άνθρωπό που καρτερούσες καιρό, τον άνθρωπο που θα ταξιδέψει η φαντασία σου και θα πλάσει τα μοτίβα σου όπως εσύ ποθείς.
Ελπίζω να κατάλαβες τώρα ποια είναι τα “Θέλω” και ποιες οι “Προσδοκίες” σου.
Τον έρωτα τον βιώνεις σαν κάτι απόλυτο.
Σου χαρίζει τα πιο φανταχτερά του χρώματα.
Σε εκτοξεύει σε χιλιάδες ουρανούς, σε ανεξερεύνητους προορισμούς, μα θες να τους ζήσεις και δε σε τρομάζουν.
Θέλεις να βλέπεις έτσι, παραμυθένια, με τις δικές σου πινελιές, βαλμένες στον καμβά με περίσσια τέχνη, ώσπου το αποτέλεσμα να σε ικανοποιεί στο έπακρο.
Φαντάζομαι πως είναι περιττό να εξηγήσω πως η δική σου “Αντίληψη” και “Οπτική γωνία” δεν ταιριάζουν πάντα με του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου.
Άκου! Όταν σ’έναν έρωτα παλεύεις μόνος, να εύχεσαι να ξενερώσεις γρήγορα.
Δεν θα καταφέρεις να κάνεις τον άλλον να νιώσει ότι κι εσύ κι όσο πιο γρήγορα έρθει το τέλος τόσο καλύτερο για σένα.
Κακά τα ψέματα, φυλακισμένος θά’σαι, δέσμιος του μυαλού σου και πως να ξεφύγεις απ’αυτό;
Θα αυτοκαταστρέφεσαι λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, παρακαλώντας και ζητιανεύοντας. Δεν σου αξίζει, σε κανέναν δεν αξίζει..
Αν βιώσεις το αμοιβαίο, να ξέρεις πως η τύχη όχι μόνο σου έκλεισε το μάτι, αλλά σε πήρε αγκαλιά.
Πρόσεξε όμως, εκρηκτικό μείγμα το αμοιβαίο. Επικίνδυνο.
Θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση, θέλει επικοινωνία.
Θέλει ψυχές γνώριμες που θα μιλούν ακόμη κι όταν τα στόματα θα σωπαίνουν, μάτια που θα αντιλαμβάνονται και θα στέλνουν μηνύματα στον εγκέφαλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σώματα που θα προδίδονται με μιας.
Αν ποτέ βιώσεις το αμοιβαίο, πέσε πάνω του με χίλια, σκότωσε τον εγωισμό σου, απελευθέρωσε τα συναισθήματα σου.
Γίνε ξανά παιδί, αφέσου απόλυτα!
Ζήσε το σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα, σαν να μην υπήρξε χθες.
Κούμπωσε την αγκαλιά σου σφιχτά στη αγκαλιά απέναντί σου, σιώπησε για λίγο, άφησε τις ψυχές να εκφραστούν, να μιλήσουν και να θυμηθούν.
Καιρό είχαν να τα πουν. Αφέσου, άνθρωπε..
Ό,τι κι αν πέρασες πριν απ’αυτό, όσο κι αν πληγώθηκες, ρήμαξες, έκλαψες, απογοητεύτηκες.
Όσο κι αν έσπασες, ούρλιαξες, ισοπεδώθηκες, όσο κι αν χανόσουν για μέρες σε δρόμους και πλατείες.
Ύστερα απ’όλα αυτά, μην κάνεις εκείνο το θανάσιμο λάθος.
Μην εξυψώσεις τον έρωτα “τόσο” ψηλά..
Γιατί μετά, ούτε εσύ δεν θα μπορείς να τον φτάσεις.
Join the discussion