Όταν σωπαίνω, να μου φωνάζεις πόσο με θες…

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Όταν με βλέπεις να απομακρύνομαι, τότε να απλώνεις το χέρι σου και να με τραβάς ξανά κοντά σου.
Κι όταν σωπαίνω, τότε να σπας τη σιωπή φωνάζοντας πόσο με θες.
Όταν δειλιάζω, να γίνεσαι τα πόδια μου και το επόμενο βήμα που θα με φέρνει σε σένα.
Κι όταν ακούς τη φωνή μου να τρέμει, να γίνεσαι χάδι στα μαλλιά.
Και τα βράδια, τα τόσα βράδια που μας βρίσκουν χώρια, να μου λες καληνύχτα…
να μου λες…κι εγώ θα νιώθω σχεδόν σαν να μ’ αγγίζεις.