Ώρα να φεύγουμε καρδιά μου, δεν μας αξίζει ο πόνος.

Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου

Και τι είναι οι σχέσεις; Ένα ατελείωτο παιχνίδι. Οι άνθρωποι πληγώνουν για να επιβιώσουν και μετά μετράνε πτώματα. Οι θύτες δεν αναλογίζονται ευθύνες και πυροβολούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Και πυροβολάνε στην καρδιά. Στην καρδία στην οποία βρίσκονται μέσα.

Δεν αντέχουμε καρδιά μου, το προσπάθησα…

Εσύ έκανες τα πάντα με τη συμπεριφορά σου για να σε διαγράψω. Μια ειδοποίηση ότι έστειλες μήνυμα, που δεν ήρθε ποτέ. Ένα κινητό που δεν δονήθηκε ποτέ δείχνοντας το νούμερο σου. Ένα κουδούνι που ποτέ δεν χτύπησε. Ένα αντίο που ποτέ δεν ειπώθηκε.

Και περίμενα…

Και περίμενα να απαντήσεις στα μηνύματα μου, στα τηλεφωνήματα μου. Να άνοιξεις την πόρτα, να νοιαστείς…

Και παρακαλούσα κάθε μέρα να κάνεις κάτι για μένα, να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου. Και εγώ αντι να ανοίξω την καρδιά μου να δεχτώ καινούργιες συμπεριφορές που μου άξιζαν… περίμενα.

Δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. Κανέναν καινούργιο έρωτα. Σε όλα τα μάτια έβλεπα τα δικά σου.

Συνεχώς οι ίδιες σκέψεις στο μυαλό μου. Γιατί να θέλει αυτός ο άνθρωπος να τον διαγράψω; Τόσο εύκολα ξέχασε πώς ήμασταν; Πώς ήμασταν μαζί, πώς με κοιτούσε, πως με διεκδικούσε, πως επικοινωνούσαμε χωρίς να ανταλάξουμε ούτε μια λέξη…

Τι και αν μέσα μου βαθιά με πλήγωνε… Σου τελείωσα.

Και νόμιζα πως μαζί με αυτό το τέλος, τελείωσα και γω. Νόμιζα πως είχα κολλήσει. Αλλά όχι, σε τελειωμένες καταστάσεις δεν έχεις να πιαστείς από πουθενά. Δεν γίνεται να κολλήσω σε σένα. Δεν επιτρέπεται να κολλήσω με κάποιον που δεν μου υπενθυμίζει ότι αποτελεί κομμάτι της ζωής μου.

Έβαλα στην άκρη όλα εκείνα που με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Το ήθελα, το γούσταρα, το έκανα. Τώρα όμως τέλος. Δεν μου αρέσει αυτό που έγινα για σένα.

Φεύγουμε καρδιά μου, τ’ αποφάσισα.

Ανοίγω το παράθυρο και μπαίνει καθαρός αέρας, μαγειρεύω το αγαπημένο μου φαγητό, βάζω τη μουσική μου και χορεύω μπροστά στον καθρέφτη. Πηγαίνω στα μαγαζιά και αγοράζω κάτι που ήθελα καιρό. Ντύνομαι, φτιάχνομαι και βγαίνω. Πίνω, γελάω και φλερτάρω.

Οι άνθρωποι πάντα θα μας πληγώνουν. Πάντα θα περιμένουμε περισσότερα από αυτούς. Πάντα θα πνιγόμαστε σε λόγια ανείπωτα, σε χαμένα συναισθήματα και απραγματοποίητα όνειρα. Μα στη ζωή αλλάζουμε βαγόνια μέχρι να βρούμε εκείνο μέσα στο οποίο νιώθουμε καλύτερα. Σε εκείνο με τα λιγότερα ταρακουνήματα και την ομορφότερη θέα.

Είμαστε ήδη μακριά καρδιά μου, τα κατάφερα!