Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Πως τα χεις καταφέρει όμως…
Ξύλο ανελέητο ρίχνεις. Σηκώνεις βουνά αντιρρήσεις, τόνους ενοχές.
Και σε κοπανάς. Χωρίς οίκτο, χωρίς έλεος.
Τη μισή από όλη αυτή τη σκληρότητα σου να κρατούσες γι αυτούς που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, που σε ζορίζουν πράγματικα γιατί σε θεωρούν πλαστελίνη εύπλαστη στα χέρια τους και τα περίμενουν όλα από σένα τώρα θα σουν το λιγότερο καλύτερα. Η καρκινικη περπάτησια δύο βήματα μπρος ένα πίσω δεν θα ήταν η μέτα εποχιακή σου στάση.
Δεν θα ένιωθες αποτυχημένη επανάσταση και βολεμενη άνευ λόγου.
Δεν θα πίστευες ότι δεν δικαιούσαι να θες, να διεκδικεις, να αφεθείς, να χαίρεσαι, να ενθουσίαζεσαι (τι είναι αυτό;) να σου επιτρέψεις να αντιδράσεις εκεί που πολύ διαφωνείς. Να γίνεις έστω λίγο παρορμητική βρε αδελφέ, λίγο για πάρτη Σου. Ναι Εσύ!
Έχεις παραιτηθεί, σε χρεώνεις αποτυχία γιατί ο συναισθήματικος σου κόσμος αποπροσανατολιστηκε, οπίσθοχωρησε για τη βολή άλλων. Πολύ αναμενόμενο για μια ψυχοπονιαρα ύπαρξη σαν και του λόγου σου. Που δεν μπορεί να βλάψει ούτε κουνούπι. Που μπερδεύει την ανάγκη, τη συμπόνια τη συμπαράσταση, τη στήριξη με τη σύντροφικοτητα, με το θέλω να είμαι μαζί σου γιατί σε γουστάρω πολύ για ο,τι είσαι και δεν είσαι.
Κι ο καιρός περνά και στην καρδιά χειμώνιαζει χωρίς να πρόλαβε να Καλοκαιριασει ποτέ!
Γι αυτό κι αποφεύγεις πλέον την απάντηση του τι κάνεις όταν οι άλλοι σε ρωτούν.
Γι αυτό κι αποφεύγεις τα μάτια των λιγοστων δικών σου αλλά κυρίως τα δικά σου όταν έρχονται αντιμέτωπα με το είδωλο σου στον καθρέφτη.
Δεν αντέχεις τη σπαρακτικη τους κραυγή μέσα από το υγρό γεμάτο δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν περιβάλλον
Αγαπαμε ρε….Μονο εμένα έχεις.
Με διαλέξες. Με φόρεσες. Σε κουβαλάω.
Σε ανέχομαι. Είμαι η μάνα κι ο πατέρας σου. Είμαι η κολλητή που πάντα ήθελες να έχεις.
Μπορείς να κάνεις λάθη μπορώ να σ αγαπώ με όλα τα δεν σου.
Δεν το βλέπεις; Τι στα κομμάτια θες να γίνει για να με ακούσεις επιτέλους;
Join the discussion