Αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν ξέρω αν υπήρξα ποτέ “σωστό υλικό” για μαμά.
Αμφιβάλω ακόμα και τώρα που σε λίγες μέρες ο γιος μου γίνεται 9 κι η κόρη μου 7.
Όμως κάθε τέτοια εποχή, κάθε “τέλος της χρονιάς” αφήνομαι σε ελεύθερη πτώση ανάμεσα σε παιδικές παραστάσεις, γέλια και φωνές.
Καμαρώνω σαν μαμά – κουκουβάγια, όχι μόνο τα δικά μου παιδιά αλλά όλα εκείνα τα μικράκια που μαθαίνουν ρόλους, ατάκες, χορευτικά και τα φέρνουν εις πέρας με τόση περηφάνεια.

Κι είναι το πιο ειλικρινές χειροκρότημα αυτό στα παιδιά.
Γέμισαν τα μάτια μου αυτές τις μέρες εικόνες παιδικές. Άλλες με δάκρυα κι άλλες με γέλια. Άλλες με αμηχανία κι άλλες με αυθορμητισμό.
Μα όλες τόσο μα τόσο αθώες. Τόσο ξέγνοιαστες, τόσο καθαρές.
Και συνειδητοποίησα ότι δεν μου έφταναν οι δικές μου εικόνες. Μπαίνω και κοιτάω κάθε τέτοια εικόνα που “σκάει” στο wall μου, είτε από φίλους, ακόμα κι από άγνωστους..
Σαν να παίρνω ενέργεια, σαν να ψάχνω μια ελπίδα, σαν να είναι το ουράνιο τόξο όλα αυτά τα πιτσιρίκια και τα ακολουθώ μπας και στο τέλος του βρω εκείνον τον χαμένο θησαυρό!
Κοιτάω γύρω μου και δεν είμαι μόνη..
Μπουχτισμένοι από καθημερινότητα γονείς, με τα ίδια προβλήματα όλοι, λίγο πάνω, λίγο κάτω, στον ίδιο παρονομαστή στεκόμαστε και τους ίδιους αριθμούς μετράμε μπας και βγει κι αυτός ο μήνας.
Κι όμως, μετά τα πρώτα 5 λεπτά, ξεχνιόμαστε.. φεύγουμε και ταξιδεύουμε μαζί με τα παιδιά μας.

Βουρκώνουμε με περηφάνεια και μαζί φεύγει και κάνα δάκρυ παραπονεμένο από αυτά που πνίγουμε κάθε μέρα μην τυχόν και μας πουν δειλούς.
Γελάμε και χειροκροτάμε και πού και πού μας επιτρέπουμε ακόμα και να ονειρευτούμε.
Σε μια αυλή γεμάτη παιδιά, εκεί που το Ε9 μένει στο συρτάρι, εκεί που οι χρωματική παλέτα έχει μόνο τα χρώματα που ζωγραφίζουν τα παιδιά, εκεί που ακόμα δεν έχει μπει κανείς “μεγάλος”,  εκεί κρύβεται η ελπίδα..

Γιατί.. πώς το έλεγε ο Παύλος;
Αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!