Αν σ’αγαπούσα λιγότερο, δεν θα ήμουν εγώ.

Γράφει η Μάρω Γκούτσια

Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα σ’ αγαπούσα καλύτερα.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα ήμουν η γυναίκα που ονειρεύεσαι.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα είμασταν καλύτερα κι οι δυο μας.
Εσύ θα ακολουθούσες το δικό σου μονοπάτι.
Και το δικό μου θα ήταν ανεξάρτητο.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα σου τραγουδούσα.
Κι εσύ δε θα αναγκαζόσουν να υπομένεις τις παραφωνίες μου.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα έβλεπα σε κάθε στίχο και κάθε νότα, εσένα κι εμένα.
Κι εσύ δε θα παρίστανες ότι καταλαβαίνεις.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα πιεζόσουν.
Δε θα πιεζόμουν ούτε εγώ.
Η ζωή μας θα ήταν απλή, προσχεδιασμένη. Θα ήταν η άκεφη «καλημέρα» το πρωί κι η στεγνή «καληνύχτα» το βράδυ.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα έψαχνα κάθε μικρή αφορμή για να σε δω.
Κι εσύ δε θα πίεζες το φορτωμένο σου πρόγραμμα για να με ικανοποιήσεις.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα προσπαθούσα να σε κάνω να δεις τον αστερισμό της δικής μας αγάπης.
Κι εσύ θα κοιμόσουν νωρίς τα βράδια.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα ήμουν μαζί σου περισσότερο.
Η αγάπη μας δε θα κολυμπούσε στα άγρια κύματα.
Θα έπαιζε με τα βοτσαλάκια στα ρηχά.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα σ’ αγαπούσα καλύτερα.
Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα μ’ αγαπούσες εσύ.
Μα αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, δε θα ήμουν εγώ…