Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Τα πιο απίστευτα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Αγάπες καταλυτικές, αγάπες χωρίς όρια, με έντονο πάθος αδηφάγο.
Και ο έρωτας; Ο μεγαλειώδης έρωτας με σάρκα και οστά έχει πάντα όνομα, έχει ψυχή. Άλλοτε κατακερματίζει το συναίσθημα, άλλοτε το τσαλακώνει ή το ανυψώνει. Θύμα ή θύτης; Ποιος είναι ποιος; Έρχεται μια στιγμή, μια τελευταία στιγμή, που σταματάει να υπάρχει αυτό το ερώτημα και γίνεται έντονη απορία.
Κι έρχεσαι εσύ εκείνη την στιγμή, που αξίζει να ζήσεις αυτή την εμμονή. Αξίζει να τσαλακωθείς, να πονέσεις, να κλάψεις. Αξίζει να ζήσεις την εμμονή σε όλο το μεγαλείο της. Γιατί υπάρχει μεγαλείο στην εμμονή. Τι, δεν το ήξερες; Δεν ήξερες ότι ακόμα και ο καφές που δεν ήπιαμε, έχει το δικό του μεγαλείο;
Είχα τόσα να σου πω, που δεν σου είπα σε εκείνον τον καφέ. Το έζησα, όμως, έγινα θαύμα. Το έζησα, πόνεσα και έκλαψα για τον καφέ που δεν ήπιαμε, αλλά σηκώθηκα. Πόσο μεγαλείο να σηκώνεσαι αλώβητη;
Στην αλήθεια που δεν σου είπα, στις κουβέντες που δεν άκουσα, έγινα θύτης. Και ήρθε ο χρόνος, αυτός ο ωραίος ο τύπος, και γιάτρεψε κάθε αλήθεια που ξεχάστηκε στο πέρασμα του. Στην περιπέτεια που δεν ζήσαμε. Στις αγκαλιές που δεν μου έκανες. Στις στιγμές που δεν ήρθες. Στα βράδια που φοβήθηκες.
Στον δικό μου κόσμο, το κόσμο των ονείρων μου, τον μόνο χώρο και χρόνο που έρχεσαι χωρίς να φοβάσαι, θα σε περιμένω όπως κάθε βράδυ, να τσαλακωθουμε, να ζήσουμε την εμμονή…
Θα σε περιμένω…..
