Από υποσχέσεις κι αναμονές χόρτασα, και τώρα σου ζητάω το εδώ και το τώρα..

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Και να που μπήκαμε και στην επόμενη χρονιά.
Και να μαστε εδώ να συνεχίζουμε το κρυφτούλι!
Πάει καιρός από το περιβόητο κλικ.
Ένα κλικ ανέλπιστο που ήρθε από το πουθενά και μας τίναξε και τους δύο στη στρατόσφαιρα από την πρώτη ματιά.
Το κατάλαβα αμεαως ότι εδώ υπαρχει συνέχεια. Βυθός μαύρος τα μάτια σου κι εγώ αφέθηκα να χαθώ μέσα τους χωρίς να φοβάμαι. Είμαι μαθημενη στα μακροβούτια βλέπεις…
Μιλούσαμε σαν να γνωρίζομαστε χρόνια κι απορούσα με την άνεση μου. Δεν ήμουν εγώ! Μια άλλη γυναίκα χαμογελούσε φαρδιά πλατιά ένιωθε την καρδιά της να ανέβοκατεβαίνει ασανσέρ. Μια άνεση που δεν με κράτησε στο να σου δώσω γρήγορα το τηλέφωνό μου και να ανταλλάξουμε ματιές όλο υποσχέσεις πέρα από μια πολύ θερμή χειραψία που το χάρηκα της καληνύχτας, ακούστηκε σχεδόν συνομωτικο.
Από τότε πέρασε καιρός όμως. Και πλουτισαμε λίγο περισσότερο τις εταιρίες κινητής από τη μέρα εκείνη. Και ξενύχτησαμε σε ανοιχτή γραμμή…
Και βγάλαμε σχεδόν τα εσώψυχα μας. Γδυθηκαμε μέσα από συζητήσεις που κάποιες φορές τις έκλεινε το ξημέρωμα κι οι υποχρεώσεις του κάθε μέρα.
Και μαζί μια υπόσχεση για μια συνάντηση. Κι η πρόκληση. Πρόσκληση να την κοπανησουμε μαζί για ενα Σαββατοκύριακο.
Και πέρασαν πολλά τέτοια Σαββατοκύριακα.
Μέχρι κι η χρονιά άλλαξε.
Κι εμείς ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε να μπούμε ολόκληροι σε ενα δικό μας εμείς ή θα το ξεχυλωσουμε στη φιλοσοφία περί παντός επιστητου.
Οκ φιλαράκο είσαι φοβερός συζήτητης. Δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχουν τέτοια ανδρικά μυαλά που μπορουν να πάρουν θηλυκές στροφές χωρίς να χάσουν την αντρίκια στάση τους.
Έχω ερωτευτεί το μυαλό σου κάτι επικίνδυνο για μια γυναίκα σαν έμενα που η καρδιά της κάνει εγκέφαλογραφημα και απορρίπτει πανεύκολα ότι δεν μπορεί να την τσιγκλισει έστω για τη χάρη της συνέχειας μιας κουβέντας.
Όμως έχεις αρχίσει και με κουράζεις. Τα μυαλά συνδέθηκαν. Δέσαμε κόμπο τις αιτίες και τα γιατί μας.
Αλλά πίστεψέ με από αναμονες κι υποσχέσεις έχω χορτάσει κυριολεκτικά!
Μια ζωή σχεδόν στο περίμενε είμαι για το καλύτερο που όλοι μου εύχονται κι εγώ το κοπανάω στον καθρέφτη μου αλλά μένει ευχή ανεκπλήρωτη.
Τι θα γίνει λοιπόν τελικά, θα το αναλύσουμε κι άλλο ή θα το ζήσουμε;
Έλα επιτέλους και βούτηξε στη ζωή μου, πάρε αμπαριζα και βγες από την άλλη άκρη της γραμμής, γίνε κομμάτι μέσα και γύρω μου.
Μαζί μου… Δικός μου…