Ας ερχόταν μια τελευταία φορά, το πρώτο μας γέλιο, κι ας μην γελούσαμε ποτέ ξανά.

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου

Ξέρω ότι μέρα με την μέρα θα φεύγεις πιά από πάνω μου, κομμάτι κομμάτι ώσπου στο τέλος θα θυμίζω πια εκείνη που ήμουνα πριν με γνωρίσεις.

Δεν ξέρω όμως εάν θέλω να συστηθώ πάλι με αυτήν την άγνωστη και να αρχίσουμε να κάνουμε παρέα.
Να προσποιείται εκείνη ότι δεν συστηθήκατε ποτέ και εγώ να της φωνάζω οτι είσαι η ζωή μου.
Να κρυφογελάει εκείνη στο άκουσμα σου,και εγώ να πνίγομαι μέσα σε ένα κλάμα που κατάπια για να μην προδοθώ,πως κάποτε υπήρξες..Και υπήρξα και εγώ μαζί σου.

Θα αναρωτιέμαι πάντα εάν πραγματικά υπήρξαμε ποτέ μαζί και πώς γίνεται να χωρίσεις αναίμακτα την ψυχή από το ίδιο σου το σώμα και να συνεχίσω να ζω έτσι.. Παραμυθιασμένη..
Οτι μέσα μου χτυπάει μόνο μια καρδιά,ενώ ο απόηχος απο τον δικό σου χτύπο θα μου μαστιγώνει τα αυτιά.
Θα κουρελιάζω τα ρούχα μου κάθε στιγμή που δεν θα αντέχω άλλο να σε κουβαλάω μέσα μου.
Θα ουρλιάζω εγώ μέσα στον ύπνο μου,βλέποντας την μορφή σου..
Θα λιώνω στην ανάμνηση σου πάνω,θα νιώθω τα χέρι σου γύρω απο τον λαιμό μου,στα λυτά μαλλιά μου.

Είμαι εγώ η ίδια, που με ξέχασα ολόκληρη μέσα σου και άφησα τον άλλον μου μισό εαυτό ορφανό, να με ψάχνει σε ενα δάσος γεμάτο αποκαΐδια απο την άτυχη αγάπη μου.

Είμαι εγώ που ξέρω ότι δεν θα φύγω ποτέ από εδώ χωρίς εσένα.

Όλα τώρα πιά μυρίζουνε ένα τέλος και μια βροχή από θύμισες.

Δεν είναι που λυπάμαι επειδή περίμενα με ένα τριαντάφυλλο στην άκρη του δρόμου να φανείς.
Είναι που είχα βάλει τα δυνατά μου να φανώ γενναία απέναντι σε όλα εκείνα που μας είχανε χωρίσει ,είχα ντυθεί με τα πιο όμορφα ρούχα και σε περίμενα.

Αχ αγάπη μου..
Ας ερχότανε για μια στιγμή μονάχα..
Το πρώτο μας γέλιο..
Μέσα στα χείλη μας πάλι..
Και ας μην γελούσαμε ποτέ πια ξανά.