Ας παραμείνουμε έτσι. Άγνωστοι, αγαπημένοι..

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου

Ας παραμείνουμε έτσι.
Άγνωστοι αγαπημένοι.

Δύο άνθρωποι που έκαψαν τις μνήμες τους και χόρεψαν πάνω στα αποκαΐδια της αγάπης τους.

Δύο εραστές που δεν παραδέχονται το τέλος, που δεν αρνιούνται ο ένας τον άλλον, που ματώνουνε τα όνειρα τους την μέρα και το βράδυ τα σκουπίζουνε με ελπίδες.

Δυο θαρραλέοι που με πείσμα ορκίστηκαν να προχωρήσουν παρακάτω και στο τέλος έμειναν μόνοι τους να κλαίνε κάτω από την ίδια ταμπέλα στο τέλος του δρόμου που έγραφε “Μονόδρομος”.

Δύο δειλοί που παρέδωσε κάποτε ο ένας την ψυχή του στα χέρια του άλλου.
Που ο ένας ανάσαινε για να ζει ο άλλος.
Που ο ένας πονούσε ενώ έκλαιγε ο άλλος.

Δύο ζωντανοί νεκροί που δεν δέχονται ούτε απαρνιούνται.
Που δεν ανοίγουν την αγκαλιά τους, αλλά ζεσταίνουν ο ένας την καρδιά του άλλου που κρυώνει και ξαπλώνουν στα ματωμένα τους όνειρα.

Δύο άνθρωποι ικανοί για όλα αυτά που διχάζουν, μία ζωή που χωρίζει, μία ιστορία που αιμορραγεί, χίλιες και μία νύχτες μοναξιάς που καίγεται η σάρκα τους να αγκαλιαστούνε.

Αυτοί είμαστε. Αυτό είμαστε.

Ανίκανοι όμως να προφέρουμε την λέξη που ενώνει.
Που λυτρώνει.
Που ανασταίνει.
“Σ’ αγαπώ”

Ας παραμείνουμε έτσι.
Επιθυμώντας ο ένας τον άλλον.
Ξεσπώντας από αγανάκτηση ο ένας στον άλλον.
Αγαπώντας ο ένας για πάντα τον άλλον.

Δύο λατρεμένοι ξένοι.
Που δεν θα ξημερωθούνε ποτέ πια μαζί.
Θα πεθάνουνε όμως κάποτε μαζί.