Αφού αντέχεις χωρίς εμένα, θα μπορέσω χωρίς εσένα..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Με έδιωχνες, συνεχώς, με έδιωχνες όσο πιο μακριά μπορούσες.
Κι εγώ έφευγα, σου έκανα την χάρη και αποχωρούσα για λίγο, σου άφηνα χώρο να “αναπνεύσεις” και να νιώσεις και πάλι πως με θες δίπλα σου.
Κάθε φορά τα ίδια. Κάθε φορά να με διώχνεις για λίγο και κάθε φορά να με ζητάς και πάλι πίσω.
Κάθε φορά να καταπίνω τον εγωισμό μου και να φεύγω προκειμένου να σου δώσω αυτό που ζητάς και κάθε φορά να επιστρέφω σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.
Πίστευα πως πνιγόσουν, πως σε έπνιγε η αγάπη μου, όλα αυτά που ένιωθα για εσένα. Πίστευα πως δεν μπορούσες να τα αντέξεις γιατί δεν μπορούσες να ανταποδώσεις. Για αυτό και έφευγα όποτε με έδιωχνες, γιατί πίστευα πως έφταιγα εγώ. Πως κάτι έκανα εγώ λάθος και σε ωθούσε στο να με απομακρύνεις όσο περισσότερο μπορούσες.
Ξέρω πως μπορώ να γίνω υπερβολική μερικές φορές, φορτική και απαιτητική για αυτό και έδειχνα κατανόηση. Πόσο να αντέξεις κι εσύ, έλεγα από μέσα μου και μέχρι ένα σημείο πίστευα πως πραγματικά το λάθος ήταν μόνο δικό μου.
Μέχρι που η συνειδητοποίηση μου χτύπησε την πόρτα βίαια.
Δεν φταίω εγώ. Ποτέ δεν έφταιξα που με έδιωχνες. Δεν ευθύνομαι εγώ που εσύ δεν αντέχεις, που πνίγεσαι, που δεν αναπνέεις. Σε αυτό είσαι μόνος σου.
Κατ’ επιλογή και συνεχώς με διώχνεις. Προφανώς αντέχεις να με χάσεις. Αντέχεις να μην μιλάμε, να μην βρισκόμαστε. Αντέχεις πολλά παραπάνω από αυτά που αντέχω εγώ, αυτό στο αναγνωρίζω. Αντέχεις να με πονάς απομακρύνοντας με, να με βλέπεις να γίνομαι κουρέλι ενώ μου ρημάζεις τον εγωισμό και να μην σε ενδιαφέρει.
Αντέχεις μόνος σου. Ω ναι, το έχεις αποδείξει πάρα πολλές φορές άλλωστε. Αντέχεις πράγματα που εγώ δεν αντέχω. Για αυτό νομίζω πως είναι η τελευταία φορά που ξαναγυρίζω ενώ με έδιωξες. Και γυρίζω μόνο για να σου πω κάτι τελευταίο, αφού αντέχεις να με χάσεις αντέχω και να φύγω!