Αφού δεν τον σηκώνεις το χωρισμό, τι τον προκαλείς;

Γράφει η Γεωργία Τζανάκη

Και τώρα που χώρισες τι κατάλαβες;
Ναι! Σε σένα το λέω που τόσο καιρό το προσπαθούσες μέχρι να γίνει οριστικό!
Μήπως άλλαξες κάτι από τις συνήθειες σου;
Ξέρεις, αυτές που διατυμπάνιζες ότι σε εγκλωβίζουν, ότι δεν είσαι ο εαυτός σου, ότι δεν αντέχεις άλλο! Ότι σε έχει κουράσει η όλη κατάσταση η οποία δεν οδηγεί πουθενά, αυτή που δεν σε αφήνει ν’αναπνεύσεις με την γκρίνια, τις ζήλιες και τους τσακωμούς.
Και τώρα έχεις όλη την ελευθερία να διαχειριστείς τον χρόνο σου και την ζωή σου όπως θέλεις και φυσικά και τις εναλλακτικές σου επιλογές αφού απέκτησες και κάποιες καινούργιες συνήθειες όπως το να κλαις σε κάθε ευκαιρία, να κάνεις παρκέ στο πάτωμα που δεν σηκώνεσαι από πάνω του και να ζαλίζεις φίλους και γνωστούς με τον πόνο σου!
Μα ναι!
Την κατάσταση που δημιούργησες εσύ φυσικά με τα χεράκια σου!
Απο καυγάδες που εσύ ξεκίνησες, από ζήλιες που εσύ πυροδότησες, από αδιέξοδες καταστάσεις που απλώς εσύ τις μεγέθυνες στο μυαλό σου!
Και αφού λύσσαξες να χωρίσεις τώρα τι θες;
Δεν σου φτάνουν όλα όσα έκανες για να φτάσεις την κατάσταση στο απροχώρητο;
Μήπως δεν άκουγες την δεύτερη φωνούλα μέσα σου ότι αυτό που πας να κάνεις θα το πληρώσεις ακριβά;
Τι;
Δεν ήξερες ότι πληρώνεται με το αίμα που στάζει η καρδιά;
Κρίμα… Ευκαιρία όμως το να μάθεις κι αυτό για να προσέχεις την επόμενη φορά!
Εντάξει, δεν λέω, θα είχες κι εσύ τους λόγους σου για να θες να φύγεις. Μπορεί να θες την ησυχία σου, μπορεί να σε ηρεμεί η σκέψη της ελευθερίας και του “κάνω ότι θέλω!”, ίσως να μην θες να αφομειώσεις νέα άτομα στην καθημερινότητα σου, ίσως πάλι και να μην αντέχεις την δέσμευση!
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα ίδια σπορ!
Κάποιοι το γουστάρουν να είναι εκτός ενεργού στίβου και αν ανήκεις εκεί, σε βλέπω να βλαστημάς την ώρα και την στιγμή που έμπλεξες σε τέτοιο λούκι.
Όπως λέμε και για το ποτό!
Αφού δεν το σηκώνεις το ρημάδι, τι θες και το πίνεις;
Αυτό ακριβώς!
Που πας και μπλέκεις και μετά κοπανιέσαι;
Και δεν σου φτάνει που πονάς και δεν μπορείς να τα ξαναγυρίσεις όλα πισω στην αρχή, αλλά τώρα λούσου και όλα τα πάνελ του φιλικού σου κύκλου που ομόφωνα σου φωνάζει “Στα λέγαμε και δεν άκουγες!”
Και έρχεται τότε εκείνη η στιγμή που πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνει όλο αυτό αφού μια χαρά τα είχες οργανώσει στο μυαλό σου!
Τώρα όμως πέρασαν οι πρώτες μέρες που ο χωρισμός ήταν ακόμα ζεστός και ο πόνος του δεν φαινόταν πίσω από τον θρίαμβο του “Επιτέλους τα κατάφερα!” Και οι παρενέργειες του δεν άργησαν να φανούν, αφού ούτε και τώρα βρήκες την ηρεμία που τόσο έψαχνες.
Ίσως η ησυχία και η ρουτίνα του “Δεν δίνω λογαριασμό πουθενά” να μην ήταν τελικά αυτό που πραγματικά ήθελες και ο γίγαντας που λέγεται “Συναίσθημα” ξύπνησε μέσα σου είναι πλέον αργά για να ξανακοιμηθεί.
Ας είναι… Πάμε παρακάτω…