Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου
Αχ, βρε ευαίσθητη καρδιά…
Να ήξερα μόνο πως βαστάς και δε λυγίζεις! Πόσο πόνο ακόμα θα σε κεράσουν κι εσύ θα στέκεις έτσι λαβωμένη.Πόση ψευτιά ακόμα θα αντικρίσεις και θα στέκεις εκεί μαραζωμένη.Πόσοι ακόμα θα σε προδώσουν κι εσύ απλά θα τους κοιτάς, χωρίς να κάνεις τίποτα.
Αχ, βρε δόλια μου καρδιά…
Πόσες φορές ακόμα θα μπεις μπροστά στα ξίφη που σου ρίχνουν, χωρίς να σκεφτείς αν θα ματώσεις. Πόσες πληγές ακόμα θα μετρήσεις απ’ αυτούς που σου ‘ταξαν αιώνια αγάπη και σε άφησαν. Πόσες φορές ακόμα θ’ ακουμπήσεις πάνω σε καρδιές που δε χτυπάνε. Πόσες φορές ακόμα θα κλάψεις γι’ αυτούς που χάθηκαν από κοντά σου.
Αχ, βρε αθώα μου καρδιά…
Πόσες φορές ακόμα θα πιστέψεις σε όρκους ψεύτικων ανθρώπων; Πόσες φορές ακόμα θα σε ακουμπήσουν λερωμένα χέρια και βρώμικες ψυχές; Πόσο ακόμα θα παρακαλάς για λίγη αγάπη;
Πόσες φορές ακόμα θα δικαιολογείς τους αδίστακτους φονιάδες σου;
Αχ, βρε πεισματάρα μου καρδιά…
Ως πότε θα χαρίζεσαι σε ανθρώπους, που δεν ξέρουν να σ’ εκτιμούν; Ως πότε θα μένεις απροστάτευτη μπροστά σ’ αυτούς, που θέλουν να σε ποδοπατήσουν; Ως πότε θα γδύνεσαι μπροστά σε παγωμένα βλέμματα, χωρίς να φοβάσαι μην κρυώσεις; Ως πότε θα κουρνιάζεις σαν τρομαγμένο σπουργίτι σε μισοζεσταμένες αγκαλιές;
Αχ, βρε ατίθαση καρδιά…
Δεν θα μάθεις ποτέ από τα λάθη σου. Δεν θα πάψεις ποτέ να αγαπάς όλο τον κόσμο και ας ξέρεις πως θα πληγωθείς. Δεν θα σταματήσεις ποτέ να δίνεις το είναι σου κι ας πικραίνεσαι κάθε φορά που παίρνεις αχαριστία. Δε θα πάψεις ποτέ να βλέπεις μόνο το καλό κι ας περιβάλλεσαι από τόση ζήλια και κακία. Δε θα μάθεις πότε να ακούς τη λογική κι ας ξέρεις πως έχει δίκιο.
Αχ, βρε έρμη μου καρδιά…
Να ‘ξερα μόνο πόσο ακόμα πόνο θα μαζέψεις. Να ‘ξερα μόνο πόσο ακόμα θα παραμένεις θαρραλέα. Να ‘ξερα μόνο πόσο ακόμα θα στέκεις με πείσμα ζωντανή.
Αχ, βρε καημένη μου καρδιά…
Να ‘ξερα μόνο πόσο ακόμα θα σε ταϊζει δύναμη η ψυχή για να αντέχεις…
