Αύριο, θα σε έχω ξεχάσει. Αύριο.. γιατί απόψε ακόμα μου λείπεις.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Αύριο θα ξυπνήσω και θα είναι όλα εντάξει. Όλα τακτοποιημένα. Ολα στη θέση τους. Ολα στο χθες.
Αύριο θα ξυπνήσω και δε θα σε σκεφτώ. Θα πιω τον καφέ μου, χωρίς να υπάρχεις στις σκέψεις μου.
Θα οδηγήσω να πάω στη δουλειά μου κι όσα τραγούδια ακούσω στο ραδιόφωνο, δε θα είναι για σένα.
Αύριο θα ξυπνήσω και δε θα περιμένω μήνυμά σου. Εκεί, γύρω στις 10, δε θα ρίχνω κλεφτές ματιές στο κινητό, περιμένοντας την ” καλημέρα” σου. Αύριο θα ξυπνήσω και δε θα σε ψάχνω στα χαμόγελα των περαστικών, ούτε στα βήματα που θα ακούω να με πλησιάζουν.
Αύριο θα ξυπνήσω και θα πω πως δεν θα έρθεις ξανά. Πως για τόσο ήσουν. Για λίγο μόνο κι ας σε ήθελα πολύ.
Αύριο θα ξυπνήσω και θα έχω ξεχάσει πως εσύ ήσουν εκείνος που μ’ έκανε να γελάω…
Αύριο… Απόψε όμως σε ψάχνω παντού. Απόψε σε περιμένω. Απόψε μου λείπεις…