Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Ζόρικα τα βράδια μακριά σου μωρό μου.
Εύκολα λες πως αντέχεται η απόσταση μέχρι να το ζήσεις.
Θεωρίες για το πόσο ενώνει το “θέλω” κι ας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.
Τσιτάτα πως εκμηδενίζονται τα χιλιόμετρα.. άχρηστα, κενά!
Μέχρι να γυρίσεις σπίτι που υπάρχεις παντού αλλά δεν είσαι πουθενά.
Υπάρχεις στον τρόπο που είναι τοποθετημένες οι κούπες του καφέ, με την δικιά σου λίγο πιο πέρα για να μην την χρησιμοποιήσω.
Υπάρχεις στο μπάνιο, στα καλλυντικά σου που είναι άτακτα τακτοποιημένα.
Υπάρχεις σε εκείνο το ξεχασμένο t-shirt που φοράς όταν ξαπλώνεις.
Υπάρχεις στη μυρωδιά των σεντονιών μου, στο δίπλα μαξιλάρι.
Κι εγώ σαν καταδικασμένος σε ποινή μετράω τις μέρες για την επόμενη φορά μας.
Μετράω τις ώρες για το επόμενο άγγιγμα, για το επόμενο φιλί.
Γαμημένες αϋπνίες κορίτσι μου και η απουσία σου τα κάνει όλα πιο δύσκολα.
Σε θέλω εδώ, τώρα.
Να σε αγγίξω, να χωθείς στην αγκαλιά μου και να αποκοιμηθείς εκεί.
Δύσκολο βράδυ, και η απουσία σου, κάνει τα χιλιόμετρα αμέτρητα.