Γιατί αν δεν τρελαθείς από έρωτα, τότε από τι;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Για ποιον έρωτα μου μιλάς;
Γι αυτόν που τρελαίνεται το μυαλό σου;
Kαι λες..
Εσένα δεν σε θέλω άχρωμα, σε ποθώ όπως ποθεί το αγρίμι την τροφή του, με μια επιθυμία σαν σταύρωση, σαν θυσία.
Να αναπνεύσω στο βωμό σου.
Την λαχτάρα μου με τα νύχια την γδέρνω, για να χύνεται στο αίμα σου σαν ναρκωτικό.
Έχεις ακούσει ποτέ λαχτάρα να ουρλιάζει, από τον πόνο της προσμονής;
Έχεις πιάσει στα χέρια σου τον ήχο της; Θα σου συντρίψει τα κόκαλα η κραυγή της.

Έτσι προσμένεις τον απόλυτο έρωτα, γιατί αν δεν σκίζεις την σάρκα σου, αν δεν μουδιάζει, δεν παραλύει το μυαλό σου, αν δεν τρέχει το αίμα καυτό στις φλέβες σου, αν δεν αισθάνεσαι άγριο θηρίο στη μάχη, αν δεν βουρκώσουν τα μάτια σου απ’την ηδονή, αν δεν χαρακώσεις το δέρμα σου, αν δεν λαχταράς να μπεις στο σώμα του άλλου και να το κυριεύσεις, αν δεν βυθίζεσαι στο πάθος σου, αν δεν καείς απ’την επιθυμία, για ποιον έρωτα μιλάς;

Γιατί όταν “νoιώθω”, “νoιώθω” πολύ, με οι κι όχι με ένα σκέτο ι, γιατί το ο με παραπέμπει στο όνειρο που δεν έζησα ακόμη, στην οδύνη που βγαίνει απ’ την συγκίνηση και στο όνομα.. τ’όνομά του.

Γιατί αν δεν τρελαθείς από έρωτα, τότε από τι;
“Εγώ μωρό μου θέλω να τρελαίνομαι, αλλιώς βαριέται το μυαλό μου”