Γιατί εγώ, ήρθα για να μείνω, μου είπες.

Γράφει η Χριστιάνα Τσομπάνη

Κλείνεις την πόρτα πίσω . Πάλι ο ίδιος καυγάς, πάλι τα ίδια λόγια,πάλι εκείνο το βλέμμα σου το θυμωμένο και πάλι οι υστερίας μου. Φεύγω νευριασμένη από το σπίτι σου , συνομιλω με τον εαυτό μου.
Το τηλέφωνό μου χτυπάει είναι εκείνος. Δεν το σηκώνω προσπαθώ να το παίξω όσο σκληρή όσο εσύ.
Το τηλέφωνό χτυπάει άλλες δύο φορές
Την Τρίτη το σηκώνω απαντάω κοφτά.
“Γυρνα πίσω” απαντάς ήρεμα.
Στο κλείνω . Με νευριάζει όταν εσύ είσαι ήρεμος και εγώ μέσα μου βράζω.
Ως εδώ ήταν ψιθύριζα μα ξέρω ότι δεν το εννοώ. Δεν τρέχεις πίσω μου σκέφτομαι και κατεβάζω το βλέμμα
Ένα χέρι με αρπάζει ξαφνικά. Ξαφνιαζομαι και ουρλιάζω. Είσαι εσύ!
Με κοιτάς βαθιά στα μάτια .
Φύγε σου ψιθυρίζω.
Όχι απαντάς ήρεμα και λίγο ψυχρά.
Ουρλιάζω να φύγεις
Και εσύ με φιλάς.
Γιατί μένεις σε ρωτάω
Γιατί ήρθα για να μείνω
Πράγματι είχες μπει στη ζωή μου εντελώς αναπάντεχα πριν τρία χρόνια και είσαι ακόμα εδώ.
Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε κάποιον και από το μηδέν να γίνει σημαντικός κομμάτι της ζωής σας εκεί όπου δεν το φανταζοσασταν καν. Έτσι ξαφνικά να γίνει πολυτιμος.
Αυτό ήσουν για εμένα το “ξαφνικά” που ήρθε και έμεινε.
Πάντα με μπερδεύες και πάντα με εξεπληττες. Σε συνεχή εγρήγορση ήμουν μαζί σου. Πάντα στην ένταση , ποτέ ηρεμία . Σε αντίθεση με εσένα που τα σχεδιάζες όλα στο μυαλό σου και πάντα ήξερες και ας μου έλεγες δεν ξέρω, εγώ το έβλεπα στα μάτια σου. Σε ήξερα πολύ καλά και εσύ είχες βρει τα κουμπιά μου.
Πριν σε γνωρίσω ήταν όλα αλλιώς και ξαφνικά ήρθες εσύ και τα ανέτρεψες όλα.
Όπως έκανες και τώρα.
Να μείνεις ψιθυριζω και να μην με ξανά τρομάξεις.
Αυτό δεν γίνεται πάντα θα σε ξαφνιαζω.
Χαμογελάω
Έλα πάμε στο σπίτι ..
Μία σου γλυκιά κουβέντα και εγώ σε ακολουθώ..
Και έτσι ξαφνικά για άλλη μια φορά κατάφερες να τα φτιάξεις πάλι όλα..
Εσύ το ξαφνικά της ζωής μου που ήρθες για να μείνεις και είσαι ακόμα εδώ.