Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Χάσαμε τον μπούσουλα αδέρφια! Ρημάξαμε τους εαυτούς μας και τις συνέπειες αλλά και τα αποτελέσματα τα πληρώνουν τα παιδιά μας και η κοινωνία όλη. Ως σαν αδηφάγα ζώα αποζητούμε ύλη, όσο περισσότερο γίνεται, ώσπου να χορτάσουμε την ματαιοδοξία μας και την απληστία μας και φυσικά όλα αυτά για λίγο.
Δεν χορταίνει ρε ο νους! Κι όταν εστιάζει στον υλισμό γίνεται το ναρκωτικό του και ζητά όλο και περισσότερο.
Τον έχουμε αφήσει στον αυτόματο πιλότο και μας πάει εδώ και εκεί, όπου μυρίσει συμφέρον και πολυτέλεια, όπου βρει απάγκιο για να ικανοποιήσει τις άχρηστες και ανούσιες ανάγκες του για να επιδειχθεί ή ακόμη και για να προκαλέσει.
Μας έχουμε βάλει στον αυτόματο αδέρφια, αλληθωρίσαμε τα μάτια μας, βγάλαμε απ’την πρίζα το μυαλό μας και όποιο συναίσθημα μας έμεινε, που με κόπο προσπαθεί να ξεπροβάλλει, μία κλωτσιά του δίνουμε και στα κομμάτια να πάει!
Και μιλάμε για συνέπειες που μόνο όταν θά’ναι αργά θα καταλάβουμε και θα μετανιώσουμε οικτρά, όταν ανήμποροι θα είμαστε και τα χρόνια θα μας έχουν καταβάλει.
Χάσαμε τον εαυτό μας αδέρφια, τον εξαργυρώσαμε αγοράζοντας ματαιοδοξία και λίγες κούφιες ηδονές, για λίγες στιγμές καπήλευσης του εγώ μας, φορέσαμε ταυτότητα άγνωστη για εμάς, μόνο και μόνο για να ταιριάξουμε στον όχλο.
Μας πασάρουν σκουπίδια, αναμασάμε όλη την βρωμιά και την φτύνουμε για άποψη, ασχολούμαστε με τις δυνάμεις άλλων, νιώθοντας κατώτεροι και αποδεχόμενοι την ανωτερότητάς τους. Ποιος σας τό’πε αυτό ρε αδέρφια;
Για ποια ανωτερότητα μιλάμε; Εκείνη που μας πρόβαλαν για να μας χειραγωγήσουν; Εκείνη την κατασκευασμένη προσπάθεια για την επιβολή τους απέναντί μας; Αυτή για την οποία τρέμεις να δηλώσεις τον διαφορετικό σου κόσμο; Μην τυχόν και κακοχαρακτηριστείς ή σε δείξουν με το δάχτυλο;
Σας μίλησαν ποτέ για την δική σας δύναμη αδέρφια;
Την δική μας δύναμη, σαν σύνολο ή και ατομικά ο καθένας από εμάς;
Ποτέ, κάνεις και πουθενά! Και ούτε θα το κάνουν.
Πρέπει να κοιμάσαι, κεφάλι δεν θα πρέπει να σηκώνεις, μόνο να σε κατευθύνουν θέλουν χωρίς δίκη σου βούληση, ζώντας στην δική σου αυταπάτη.
Όρια που σου έθεσαν εμμέσως για να περιορίσουν την νοημοσύνη σου και να σε φυλακίσουν στον καλοστημένο μικρόκοσμο όπου θέλουν να ζήσεις.
Και τώρα αδέρφια, τι;
Τώρα αδέρφια πώς;
Σήκωσε το κεφάλι και κοίτα τους στα μάτια, άνοιξε το στόμα και μίλα επιτέλους! Στην αρχή θα συλλαβίζεις, μετά θα κομπιάζεις και ύστερα θα ορθώνεις πρόταση ολόκληρη.. Και μετά τους γάμησες αδέρφι!
Όταν στον καθρέπτη, εκεί μέσα σου κοιτάξεις, θα καταλάβεις τι εννοώ!
Την δύναμη που σου έλειπε, εσύ θα την κατασκευάσεις, θα την ταΐσεις με την απελπισία, τον θυμό και τον φόβο που σου προκάλεσαν και με “σιχτήρια”, μανιασμένα θα την εκτοξεύσεις!
Τα φτερά σου θα ανοίξεις και τα όνειρα σου θα ξεθάψεις, θα πιστέψεις πάλι σε εκείνα που με θράσος και βία σου στέρησαν.
Στα πόδια τα δικά σου θα σταθείς δίχως δεκανίκια, θα περπατήσεις βρίσκοντας τα δικά σου βήματα και ύστερα θα τρέξεις, θα καλπάσεις, μπρος στην ευτυχία σου κανέναν τους δεν θα λογαριάσεις!
Κουνήσου, μη διστάσεις, άλλαξε τον κόσμο σου και θα αλλάξει ο κόσμος όλος.
Κανέναν τους να μην υπολογίσεις, τρικλοποδιές θα σου μοιράσουνε κι εσύ με ματωμένα γόνατα να συνεχίζεις..
Ενεργοποιήσου! Γιατί χάσαμε την μπάλα αδέρφι..
