Για εκείνους τους λίγους, τους ασυμβίβαστους, αξίζει η ζωή.

Γράφει η Αθηνά Σοφοκλέους

Τριγυρίζω μόνη στο σκοτάδι, στο φως.. Ψάχνω να βρω που πήγε η αγάπη, η συμπόνοια, η καλοσύνη των ανθρώπων. Αξίες που για τους περισσότερους φαντάζουν σαν κάτι άγνωστο, περιττό. Αναζητώ την αλήθεια πίσω από σκέψεις, πίσω από χαμόγελα.. μάταια όμως.
Γιατί μάτια μου οι άνθρωποι ό,τι σου δίνουν έρχεται η στιγμή που στο ζητάνε πίσω! Σε πουλάνε τόσο εύκολα με την πρώτη ευκαιρία. Δούναι και λαβείν οι σχέσεις, οι φιλίες, οι έρωτες..

Το αγνό παύει να υπάρχει μπροστά στο συμφέρον. Ανθρώπους στους οποίους δίνεσαι απόλυτα και στην πρώτη δυσκολία σε αδειάζουν, δείχνοντας τον πραγματικό εαυτό τους. Φεύγουν χωρίς να δώσουν εξηγήσεις γιατί μόλις τους χάλασες τα μεγάλα σχέδιά τους και την ιδέα πως αυτοί κάνουν κουμάντο στη ζωή σου.

Λίγοι άνθρωποι παραμένουν αυθεντικοί, ειλικρινείς και αρνούνται να συμβιβαστούν με τον σημερινό δεσποτισμό της ζωής. Αυτοί που θα σου σταθούν στις δυσκολίες, θα σε καταλάβουν, θα σε πάρουν αγκαλιά για να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σου. Αυτούς τους λίγους πρέπει να τους επιζητάς στη ζωή σου για να την κάνουν ομορφότερη.

Σ’ αυτούς αξίζει να προσφέρεις πολλά, τα οποία δεν θα τα απαιτήσουν ούτε θα παρακαλέσουν να τους δώσεις. Τα κερδίζουν με την ανθρωπιά, την τιμιότητα και την καλοσύνη τους.

Ίσως είμαι μια από τους λίγους που δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από εκείνο που αξίζω. Πέφτω αλλά σηκώνομαι και βαδίζω ξανά από την αρχή για νέες περιπέτειές, νέες απογοητεύσεις, νέους έρωτες. Αλλά καμιά φορά περιμένω να λάμψει εκείνο το διαμάντι που θα φωτίσει τη ζωή μου. Κάτι το διαφορετικό, το σπάνιο… γιατί όλοι μας αξίζουμε κάποια στιγμή αυτό το σπάνιο διαμάντι που θα μας χαράξει νέα πορεία.
Γιατί αρνούμαι να συμβιβαστώ με τη μιζέρια και την αλαζονεία. Να διαφωνώ, να είμαι επαναστάτης, όχι όμως για το θόρυβο αλλά για την ουσία.

Γιατί αυτή είμαι,
Κι ας με λένε αφελή.