Για εκείνο το παράξενο κορίτσι, με τα πολύχρωμα μαλλιά..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι ένα κορίτσι που λες, εδώ στον Πόρο, που τράβηξε την προσοχή μου αυτές τις μέρες.
Είναι ένα κορίτσι με παράξενα μαλλιά και λαμπερά μάτια.
Ένα κορίτσι που η ψυχή της, αντανακλάται στο ήρεμο χαμόγελό της.
Είναι ένα παράξενο κορίτσι με πολύχρωμα μαλλιά.
Λίγο μπλε, λίγο ροζ, κάπου κάπου και μωβ κι όταν την πρωτοείδα, γύρισε στο μυαλό μου ο πατέρας μου.
Ήταν Πρωτοχρονιά του 1991 όταν σε ένα τραίνο είχα ξαναδεί ένα τέτοιο κορίτσι και τον είχα ρωτήσει μα πώς μπορεί;

Η απάντησή του με είχε ξαφνιάσει.. “γιατί τολμάει”.
Αυτό λοιπόν μου ήρθε στο μυαλό με τούτο το παράξενο κορίτσι με τα πολύχρωμα μαλλιά.
Δεν κουβαλάει καμία ψεύτικη “μαγκιά”, κουβαλάει μια βαθιά, ειλικρινή ευγένεια.
Σου μιλάει, σου χαμογελάει, και πριν το καταλάβεις, της χαμογελάς κι εσύ ακόμα κι αν λίγο πριν, στα μάτια σου είχες δάκρυα.

Είναι παράξενα γοητευτικό αυτό το κορίτσι.
Δεν σου μιλάει για τα όνειρά του, όμως το βλέπεις πως ονειρεύεται.
Σου μιλάει με πείσμα και θάρρος.
Και το χαμόγελό της είναι αληθινό, ξεκινάει από τα μάτια της.

Χθες έμαθα και το όνομά της.
Βλέπεις στους σημαντικούς, στους ξεχωριστούς, δεν ασχολείσαι ποτέ με τα “βασικά”
Πώς σε λένε, πόσο χρονών είσαι, αηδίες…
Στους σημαντικούς μιλάς για ζωή, για όνειρα, για ουσία..
Έμαθα λοιπόν τυχαία, πως την λένε Άρτεμη.

Και πόσο ταίριαξε το όνομά της με την εικόνα της..
Η Άρτεμης, ήταν η μια από τις τρεις θεές της μυθολογίας, μαζί με την Αθηνά και την Εστία, που δεν είχε υποτάξει η Αφροδίτη.
Ανυπότακτο πλάσμα, γενναίο, τόσο κόντρα στην έμφυτη αγένεια που επικρατεί, αυτό το κορίτσι με τα πολύχρωμα μαλλιά, έγινε ξαφνικά το αντίδοτό μου στην ασχήμια των ημερών και την μιζέρια των ανθρώπων..

Να σαι καλά κορίτσι με τα μπλε μαλλιά…
Να σαι καλά και να μην προδώσεις ποτέ το καθαρό σου χαμόγελο.