Για εσένα έχω φυλάξει μια ζωή μισή.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Σου έχω φυλάξει ένα ζευγάρι καλά παπούτσια.
Για να κατακτήσουμε μαζί τον κόσμο.
Σου έχω φυλάξει ένα κομμάτι της καρδιάς αμόλυντο.
Να ανήκει σε εσένα αιώνια.
Όσο αιώνια μπορεί να είναι αυτό το αιώνια.
Και σαν άλλος Οδυσσέας
“Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί,
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα.
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή.
Έχω ρίξει μες στ’άπατα μιαν ηχώ.
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ”
Και να βλέπω τα μάτια σου.

Σου έχω φυλάξει μια θέση στο διπλό μου κρεβάτι.
Μένει άθικτη κάθε πρωί που ξυπνώ.
Για να ανάβεις τα τσιγάρα σου Κυριακές αγκαλιά.
Και εγώ να ανάβω εσένα.
Σου έχω φυλάξει μια κορνίζα αδειανή.
Για να μπούμε εμείς.
Τα χαμόγελά μας.
Η αγκαλιά μας, αν αυτή χωρέσει.
Και εκείνες οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια όταν χαμογελά η ψυχή.
Και μια θέση πάρκινγκ.
Σου έχω φυλάξει μια θέση για να παρκάρεις, όταν τρέχοντας θα έρχεσαι από την δουλειά, ανυπομονώντας να με δεις και να με πάρεις αγκαλιά.

Για εσένα έχω φυλάξει μια ζωή μισή.
Συγχώρα με, μα την άλλη μισή την ανάλωσα σε έρωτες περιμένοντας εσένα.
Περίμενα να φανείς.
Σε περιμένω να φανείς.
Και ώσπου να έρθεις, κρατάω το εισιτήριο ανοιχτό.
Για εκείνο το μυστικό νησί που χρόνια θέλω να πάω.

Μαζί.
Θέλω να πάμε μαζί.
Για εσένα έχω φυλάξει μια προσευχή.
Για να την λέω ψιθυριστά όταν αποκοιμιόμαστε αγκαλιά και τρέμω μην σε χάσω.
Για εσένα έχω φυλάξει μια ζωή μισή.
Μισή να περνάω στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.