Δεν είναι η κρίση λόγος για να κάνεις εκπτώσεις στα όνειρά σου..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Ήρθε εδώ και κάτι χρόνια ακάλεστη και στη δική μας χώρα. Στην αρχή κάθισε έξω από τα σπίτια μας και παρακολουθούσε τις ζωές μας. Η τηλεόραση την φώναζε και την παρουσίαζε σαν μια από κείνες τις τεράστιες ολέθριες καταστροφές που πρόκειται να μας «πάρει και να μας σηκώσει».

Ο καιρός περνούσε και ο χειμώνας της χώρας μας άρχισε να την οδηγεί όλο και πιο κοντά στην πόρτα. Στην πόρτα του μεγαλοεπιχειρηματία, του μανάβη, του δημόσιου υπαλλήλου, του πολύτεκνου, του άνεργου, του διαζευγμένου, του φοιτητή ακόμα και στην πόρτα του μαθητή. Όλοι την αντιλήφθηκαν, όλοι στερήθηκαν εξαιτίας της, όλοι την φοβήθηκαν και τελικά όλοι την ενέταξαν στην οικογένεια τους.

Λέγεται οικονομική κρίση, τιμάτε καθημερινά από τους δημοσιογράφους, πονοκεφαλιάζει τους πολιτικούς και εισβάλλει όλο και περισσότερο στις ζωές των ανθρώπων αυτής της χώρας. Δεν επηρεάζει μόνο το πορτοφόλι μας παρόλο που αυτό νομίζουμε όλοι. Η προέκταση της είναι τεράστια σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Τρυπώνει σαν ποντικάκι μέσα στις σχέσεις και τις γεμίζει δηλητήρια. Δηλητήρια που δεν μπορείς να παλέψεις γιατί δεν υπάρχει αντίδοτο. Τα συμπτώματα; Στοίβα με λογαριασμούς σε συρτάρια και τραπέζια, άδεια πορτοφόλια, νεύρα σπασμένα, μούτρα κατεβασμένα, απαισιοδοξία, κλείσιμο στο σπίτι, κατάθλιψη και τελικά απελπισία. Αυτή είναι και η χειρότερη πτυχή της.

Η κρίση οδήγησε σε απελπισμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν ονειρεύονται. Φοβούνται να βάλουν στόχους, φοβούνται να ρισκάρουν, συμβιβάζονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν, κάνουν οικονομία σε χρήματα αλλά και σε συναισθήματα. Είναι τόσο λυπηρό να βλέπεις παιδιά πάνω στη ώρα της δημιουργίας, γεμάτα ενέργεια και ιδέες να κάνουν εκπτώσεις σε όνειρα και να καταπιέζουν το μέλλον τους σε «κουτάκια» με ένα χαρτζιλίκι που τους το δίνουν για μισθό.

Και σας ρωτάω; Πως θα πάμε έτσι παρακάτω; Πως θα ζήσουμε στερώντας τον εαυτό μας από την ανάγκη των ονείρων μας; Πως θα πετύχουμε αν δεν ρισκάρουμε γιαυτό που αγαπάμε; Μήπως τελικά η κρίση είναι μια δικαιολογία που λέμε όλοι στους εαυτούς μας; Μήπως μας αξίζει να πράξουμε αυτό που αγαπάμε και ας καταστραφούμε γιαυτό; Ή τελικά είμαστε αναγκασμένοι να την ακολουθήσουμε και απλά να μείνουμε ζωντανοί μέχρι το τέλος της; Θα έρθει άραγε αυτό το τέλος ποτέ;

Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν ξέρω, γιατί κάθε άνθρωπος ζει μια άλλη κατάσταση και με βάση τις ανάγκες του ξέρει μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα ρίσκα που θα πάρει. Όμως όλοι δικαιούμαστε να κάνουμε τα πάντα για το 100% του εαυτού μας, για το γεμάτο ποτήρι της ευτυχίας μας, την απέραντη ενέργεια της νιότης της ψυχής μας και για την αυτεπάγγελτη αισιοδοξία που όλοι έχουμε μέσα μας.

Αναζητήστε τις εκπτώσεις σε σουπερ μάρκετ και μαγαζιά με ρούχα αλλά μην τις αφήνετε να μπούνε στις ζωές σας. Με λίγα λόγια, μην κάνετε εκπτώσεις στα όνειρα σας, μην κοιτάτε τα ποσοστά επιτυχίας για να πάρετε ένα ρίσκο, μην διαβάζετε τα ταμπελάκια των ανθρώπων για να μοιραστείτε μαζί τους συναισθήματα.

Η κρίση ήρθε αλλά η ανθρωπιά και ο αυτοσκοπός της ευτυχίας μας πρέπει να παραμείνουν στην ψυχή μας. Αλλιώς θα πάψουμε να ζούμε.

Χαμογελάτε και ονειρευτείτε! Το χαμόγελο και τα όνειρα μεταδίδονται και πάντα καταφέρνουν να νικάνε!