Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Είναι στενή αυτή η ζωή και δεν μου κάνει.
Κι όχι, δεν θα μπω στα μέτρα σου ρε! Θα σε ξηλώσω.
Κομμάτια θα σε κάνω και παλιοκούβαρα.
Θα τα σκορπίσω γύρω μου κι ότι μείνει. Μ’ ότι μείνει, θα την ράψω την φορεσιά μου.
Στα χρώματα που θέλω, όπως σε θέλω!
Δεν θα μπω στο καλούπι σου. Δεν θα μπω στη λογική σου.
Δεν μου κάνουν τα “πρέπει” σου. Δεν μου κάνουν ούτε κι οι λογικές φωνές σου.
Εγώ στα ανάποδα θα βουτάω μέσα και το χέρι θα το απλώνω ακόμα και σημαδεμένο από τους αχάριστους που το δάγκωναν μόλις πάταγαν γερά στα πόδια τους.
Και λοιπόν;;
Δεν θα με αλλάξεις. Δεν θα με κάνεις μίζερη. Δεν θα με κάνεις μικρούλα για να χωρώ στην λύπη σου.
Όχι ρε! Εγώ θα σε φτιάξω από την αρχή.
Εγώ θα σου δώσω χρώμα. Εγώ θα σου δώσω μυρωδιά και εγώ θα χτίσω μνήμες.
Πόλεμο ζήτησες γλυκιά μου;
Πόλεμο θα σου δώσω.. μα όπως ξέρω εγώ να πολεμάω.
Όσο θα λυσσάς να με ρίξεις κάτω, θα σηκώνομαι.
Όσο θα λυσσάς να μου φορέσεις θρήνο, θα τον κάνω ζωή.
Όσο θα λυσσάς να μυρίσω θανατήλα εγώ θα σου φοράω γαρδένιες και νυχτολούλουδο!
Όσο θα σπέρνεις πόνο στους ανθρώπους, θα πηγαίνω και θα τους παίρνω αγκαλιά να απαλύνω τον πόνο τους.
Και σε εκείνους που αποφάσισες να δείξεις το χειρότερο πρόσωπό σου, θα σταθώ εκεί στη σιωπή τους μέχρι να ξαναδούν ήλιο.
Γιατί αντέχω!
Ακούς ρε; Κι εσύ είσαι μία, αλλά εμείς, είμαστε πολλοί.
Εμείς οι πολλοί, που έχουμε μια ζωή να ζήσουμε, θα την ζήσουμε αλλά θα την κάνουμε να αξίζει.
Πόλεμο θες, πόλεμο θα έχεις.
Μόνο που εγώ θα σε πολεμήσω με αγάπη, με γέλιο, με χέρια ενωμένα.. κι ας μου θάμπωσες τα μάτια.
Κάποια στιγμή, θα τα καθαρίσω κι αυτά.
Πάμε!
