Γράφει η Στέλλα Αγαπίου
Φεύγω. Φεύγω, γιατί κοντά σου έζησα την δυστυχία, την απαξίωση της γυναικείας φύσης μου, γιατί ποτέ σου δεν με αγάπησες πραγματικά. Η ταπείνωση και οι φωνές για σένα ήταν κάτι φυσιολογικό, η σωματική κ η ψυχολογική βια ήταν για σένα μια ευχαρίστηση και επιβεβαίωση της δύναμης σου. Κι εγώ έκανα υπομονή, γιατί σ’ αγαπούσα, γιατί πίστευα ότι θα αλλάξεις με τον καιρό, δείχνοντας σου την αγάπη μου. Αλλά ήταν μάταιο.
Τώρα παίρνω μια βαθιά ανάσα, μαζεύω τα κομμάτια μου και αποχωρώ σιωπηλά. Όπως έκανα τόσα χρόνια. Έμενα σιωπηλή…
Απλά δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ, η παρουσία σου ή η απουσία σου.
Καλη τύχη!!!