Είναι πολλά, όσα δεν κάναμε μαζί κι είναι περισσότερα, όσα ποτέ δε θα κάνουμε.
Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι στιγμές μας και αναρίθμητα τα βράδια που σε περιμένω και δεν έρχεσαι.
Κι όμως εμένα δε μου λείπουν αυτές οι στιγμές, άλλα εκείνη, η μία, που θα μας έβρισκε στη θάλασσα.
Σε κάποια θάλασσα που ποτέ δε θα πάμε.
Κι είναι καλοκαίρι· κι είναι που το ‘χα φανταστεί αλλιώς. Είναι που το ‘χα φανταστεί μαζί σου.
Να ‘χαμε – λέει- μια στιγμή ακόμα! Μια στιγμή μαζί. Ένα μόνο βράδυ και μια παραλία. Τίποτα άλλο.
Να πέφτει η νύχτα και να είμαστε στη θάλασσα.
Να μιλάμε, να γελάμε και να τραγουδάμε τραγούδια που δε γράφτηκαν για ‘μας…
Με μία μπύρα στο ένα χέρι και στο άλλο βοτσαλάκια που θα καταλήξουν στη θάλασσα, περιμένοντας ν’ ακούσουμε το “μπλουμ”.
Και πάντα εσένα να είναι δυνατότερο, και πάντα εσύ να με κερδίζεις και πάντα εγώ να σου θυμώνω ψεύτικα και να σού χαμογελάω.
Απ’όλες μας τις στιγμές, αυτή θα μου λείψει περισσότερο.
Αυτή που δε μας βρίσκει το ξημέρωμα να κάνουμε έρωτα σε κάποια παραλία.
Ούτε να είναι βρεγμένα τα μαλλιά μου και γεμάτα άμμο, καθώς εσύ μου τα χαϊδεύεις.
Είναι που είχα φανταστεί να γράφω τ’ όνομά σου στην άμμο και να το βλέπω να το σβήνει το κύμα.
Είναι που ήξερα πως δε θα μείνεις για πολύ…
