Είναι που σε θέλω πιο πολύ απ’ όσο έχω θελήσει ποτέ κάποιον στη ζωή μου.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Σε σκέφτομαι…

Χαμένη για άλλη μια φορά στις διαδρομές του μυαλού μου, ακολουθώ τον ίσκιο σου κι αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδέψει σε σένα. Βλέπεις, όσος καιρός και να περάσει, όσα χιλιόμετρα κι αν μπουν ανάμεσά μας, εγώ σκέφτομαι εσένα. Είναι λες κι έχεις κάνει κατάληψη στο μυαλό μου κι όπου κι αν είμαι είσαι πάντα εκεί.

Οι σκέψεις μου μπερδεμένες, όπως μπερδεμένη είναι κι η ζωή μου, μ’ εμένα στη μέση ενός χάους να προσπαθώ να βρω ισορροπία κι εσένα να είσαι πάντα το κέντρο του κόσμου μου.

Σε σκέφτομαι…
Είναι που ακούω ένα τραγούδι ερωτικό και ονειρεύομαι την αγκαλιά σου.
Είναι που πίνω τον καφέ μου χωρίς εσένα δίπλα μου, να μοιραζόμαστε γουλιά γουλιά απ’ το ίδιο φλυτζάνι.

Είναι που κάνει κρύο σήμερα και θέλω να με πάρεις αγκαλιά να με ζεστάνεις.

Είναι που λείπεις και μου λείπεις, ρε γαμώτο, και το μόνο που σκέφτομαι είναι τι όμορφα που θα ήταν αν… Κι όλα αυτά τα «αν» έχουν στοιχειώσει τη σκέψη μου.
Είναι που σε θέλω πιο πολύ απ’ όσο έχω θελήσει ποτέ κάποιον στη ζωή μου.
Είναι που σ’ αγαπάω μ’ έναν τρόπο τόσο απόλυτο, που η απουσία σου με πονάει.
Είναι που ό,τι κι αν σκέφτομαι, καταλήγω πάντα να σκέφτομαι εσένα!

Κι είναι η ώρα που θα βάλω τελεία σε αυτό. Είναι η ώρα που θα απαιτήσω να με σκεφτώ. Και τώρα με σκέφτομαι και προσπαθώ να βρω τον τρόπο να υπάρχω χωρίς εσένα.

Δεν είναι εύκολο. Βλέπεις, είχα συνηθίσει να είσαι η προτεραιότητά μου. Είχες μπει τόσο βαθιά στο μυαλό μου, που δεν είχα σκέψεις για τίποτα άλλο. Δεν είχα τίποτα δικό μου. Όλα τα χάρισα σε σένα. Ακόμα και μένα, σε σένα με χάρισα.

Και τώρα είμαι εδώ, κομματιασμένη, με τα σημάδια σου χαραγμένα ανεξίτηλα μέσα μου. Με κοιτάω και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην εικόνα μου. Κι ας είμαι μισή… Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου, μήπως κάποτε καταφέρω να τα κολλήσω, μήπως κάποτε ξαναγίνω ολόκληρη.

Προσπαθώ με χίλιους τρόπους να αδειάσω το μυαλό μου από σένα, να σταματήσω να νιώθω την ανάσα σου, να πάψω να ακούω τη φωνή σου.

Προσπαθώ να με δω χωρίς εσένα, να με φροντίσω, να με γνωρίσω από την αρχή.

Μου φαίνομαι άγνωστη. Δε με αναγνωρίζω πια. Βλέπεις, είχα συνηθίσει να ορίζομαι από σένα και ακόμα όλη μου η ύπαρξη φωνάζει το δικό σου όνομα.

Κλείνω τα μάτια κι απλώνω το χέρι μου να σ’ αγγίξω για άλλη μια φορά. Λίγο ακόμα να σε νιώσω, πριν σε κλείσω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Σε κλειδώνω μέσα μου, σε σκεπάζω, σε κρύβω, μήπως έτσι σταματήσω να σε σκέφτομαι. Μήπως έτσι αδειάσει το μυαλό μου και καταφέρω να σκεφτώ λίγο κι εμένα.

Εμένα, που σ’ αγάπησα όσο ποτέ δε φανταζόμουν ότι μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπήσει. Εμένα, που έμαθα να με αγαπώ μέσα από σένα. Και τώρα πρέπει να με αγαπήσω απ’ την αρχή.

Να αγαπήσω τα σημάδια μου και να επουλώσω τις πληγές μου. Να σκουπίσω τα δάκρυά μου και ν’ απαλύνω τον πόνο μου. Να θυμηθώ ότι αξίζει να υπάρχω και να βρω τη δύναμη να συνεχίσω να ζω.

Να ζω για μένα, κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου ότι πάντα θα ζω για σένα…

#loveletters #serendipity #justbelove #σχεσεις #ερωτας #ψυχολογια #κορμαρη