Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Υποσχέθηκες, θυμάσαι;
Υποσχέθηκες πως δε θα επιτρέψεις σε κανέναν και τίποτα να με πληγώσει, να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μου.
Ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως με πρόδωσες.
Μου φαίνεται αδιανόητο, αρνούμαι να το πιστέψω.
Μου είχες πει πως με αγαπούσες και σε πίστεψα.
Ήθελα τόσο πολύ να σε πιστέψω!
Είχα ανάγκη να νιώσω κάποιον δίπλα μου.
Έτσι είναι η αγάπη;
Ραγίζει ακόμα και αυτή και σπάει;
Χίλια κομμάτια έγινε μέσα στα χέρια μου.
Αίμα κυλά.
Νόμιζα ήταν αθάνατη, αλλά ακόμα και αυτή τελικά πληγώνεται!
Μου ζητάς να σε συγχωρέσω, να δώσω άλλη μια ευκαιρία, μου ζητάς να μην καταστρέψω αυτό που χτίσαμε ως τώρα με τόσο κόπο να καταστραφεί.
Είναι δυνατόν;
Πώς γίνεται να ζητάς κάτι τέτοιο από τη στιγμή που γνωρίζεις τι ήσουν για μένα.
Σε είχα ερωτευτεί, σε είχα εξιδανικεύσει.
Πίστευα σε σένα, πίστευα σε μας, στον έρωτά μας.
Σκόρπισες όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει με ένα επιπόλαιό σου φύσημα.
Στέκεσαι απέναντί μου και νιώθω ένα κενό.
Δε θέλω να σε αγγίξω.
Είναι σαν να έχω μπροστά μου έναν ξένο.
Δε θέλω να σε ξαναδώ.
Είμαι έτοιμη να βουρκώσω.
Καυτά δάκρυα είναι έτοιμα να με πνίξουν.
Όλες οι όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί ξετυλίγονται μπροστά μου χωρίς κανένα έλεος.
Μου θυμίζουν τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησα.
Περνούσαμε όμορφα, θυμάσαι;
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, όπως αποδείχτηκε.
Αυτό που είχαμε δεν ήταν μάλλον και τόσο δυνατό για να αντισταθείς σε πειρασμούς.
Αισθάνομαι τόσο λίγη, τόσο ανεπαρκής, τόσο ηλίθια!
Είναι πολύ άσχημο να κάνεις όνειρα, να επενδύεις σ’ αυτά και να έρχεται κάποιος ξαφνικά και να στα παίρνει μέσα από τα χέρια.
Ακόμα πιο άσχημο, βέβαια είναι ο άνθρωπος που κάποτε ήθελες να είσαι συνέχεια μαζί του να γίνεται μια φιγούρα ξένη, ανεπαρκής.
Είναι δύσκολο να καις όνειρα, ανθρώπους, καταστάσεις και να τα ξεριζώνεις από μέσα σου για να μπορέσεις να προχωρήσεις παρακάτω.
Να βλέπεις τα πάντα να τυλίγονται σε φλόγες.
Στην περίπτωσή μας θα το δω σαν κάθαρση.
Σαν κάτι που έφυγε για να με απελευθερώσει.
Αντίο!
Join the discussion