Εκείνες οι εγκλωβισμένες ψυχές, στο λάθος σώμα..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Όλα μπορούν να αλλάξουν, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά και από χρόνο σε χρόνο.

Τίποτα δε μένει ίδιο. Τίποτα δεν μένει εκεί όπως ήταν στην αρχή.

Το έβλεπα, το ένιωθα κάθε μέρα μέρα που περνούσε. Το είχα καταλάβει αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ μάλλον..

Γιατί ο άνθρωπος που αγάπησα και έζησα μαζί του δύο ολόκληρα χρόνια, δεν ήταν αυτός που είχα ερωτευτεί, αλλά κάποιος άλλος ή μάλλον κάποια άλλη!

Γεννήθηκε σε ξένο σώμα, δεν έφταιγε εκείνος, όχι, δεν ήταν επιλογή του ,απλά συνέβη. Γεννήθηκε σε ένα σώμα ενάντια στη φύση του, στα θέλω του και στις ορμόνες του, και όσο ο καιρός περνούσε τόσο μου έδειχνε το πραγματικό του εαυτό.

Ήταν η αγάπη που του είχα δείξει ίσως, η ασφάλεια που του είχα προσφέρει και η άνεση που έδειχνα όταν κάτι μου φαινόταν περίεργο.

Είχα συνειδητοποιήσει όμως μέσα από αυτή την ιστορία που ζούσα πως και αυτοί είναι άνθρωποι και ζουν ανάμεσά μας. Είναι άνθρωποι με συναισθήματα, άνθρωποι μονάχοι που προσπαθούν να βρουν και αυτοί το καταφύγιό τους, που θέλουν κάποιος να τους καταλάβει και μερικές φορές δεν υπάρχει κανένας.

Από το πόνο στην οργή λοιπόν, από τη βαναυσότητα στην ομορφιά και από το τέλος πάλι στην αρχή. Από τη βία στην ηδονή, από το ρατσισμό στην αφάνεια και όλα μαζί ένα τσιγάρο δρόμος που γίνεται στάχτη σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Θέλουν και αυτοί να βρουν τρόπο να ξεφύγουν, να δραπετεύσουν, να νιώσουν λίγο οικεία σε αυτό τον κόσμο που ζουν και έτσι καταλήγουν σε ένα παράδρομο της Συγγρού, που το αποκαλούν σπίτι τους.

Συγγρού, οίκοι ανοχής, δεύτερα σπίτια τους εν τέλει. Μονόδρομος η επιλογή!

Νύχτες σκληρές και επικίνδυνες με σύμμαχο το σκοτάδι, το αλκοόλ αι τα ναρκωτικά να σαλεύουν στον περίγυρο.

Ζωή μισή και ανεκπλήρωτη για μερικούς και για άλλους ολοκληρωμένη και γεμάτη!

Μια ζωή αλλιώτικη για μας, φυσιολογική για κάποιους άλλους.

Τον ένιωσα όμως…και αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να του προσφέρω. Να τον αφήσω να πετάξει μόνος του και να ζήσει για τη ζωή που είχε γεννηθεί.

Έτσι μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή μαζί του, είχα νιώσει και είχα πιστέψει βαθιά μέσα μου, πως όταν η φύση πάει στραβά, πρέπει να περπατάμε μαζί της.

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους –εκείνες που είναι εκεί έξω κ παλεύουν γι αυτό που επέλεξε η φύση