Εκείνες οι φίλες, που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου μακριά τους..

Γράφει η Χριστιάνα Τσομπάνη

Εκείνα τα βράδια που βρίσκεστε πάλι όπως παλιά όλες μαζί όπως όταν πηγαίνατε σχολείο.
Εκείνα τα βράδια που κάνατε τις μεγαλύτερες βλακείες της ζωής σας αλλά ήσασταν μαζί.
Εκείνα τα βράδια που δεν σας ένοιαζε τι ώρα θα γυρισετε και απλά χαθήκατε στην ανήσυχη ησυχία της πόλης.
Εκείνα τα βράδια που χορεύατε ασταμάτητα σαν να μην υπήρχε αύριο.
Εκείνη η φορά που πήγατε διακοπές πρώτη φορά μονες και ελεύθερες.
Εκείνη την φορά που νιώσατε πιο ανέμελες από ποτέ.
Εκείνη η φορά που μαλωσατε, κρατήσατε μούτρα η μία στην άλλη αλλά δεν αντεξατε για πολύ και τα ξαναβρήκατε σχεδόν αμεσως.
Εκεινα τα βράδια που κοιμηθηκατε όλες μαζί και λέγατε ιστορίες μέχρι το ξημερωμα
Ναι, εκείνα τα βράδια που κάθεστε τρώτε πίνετε γελάτε και μιλάτε,απλά μιλάτε για τα πάντα.
Εκείνα τα βράδια που συνηδειτοποιεις ότι κάποια άτομα μπήκαν στη ζωή σου ξαφνικά αλλά έγιναν δεύτερη οικογένεια σου .
Εκείνα τα άτομα που σε στήριξαν, έκλαψαν με τον πόνο σου, χάρηκαν δίπλα με την χαρά σου.
Εκείνα τα άτομα που σε είδαν στα χειρότερα και συνέχισαν να σε θέλουν στη ζωή τους.
Εκείνα τα άτομα που κάθε φορά που πάτε κάπου απλά γίνεστε ρεζίλι.
Που έχετε κάνει τόσες και τόσες βλακείες και ακόμα συνεχίζετε που έχετε τσακωθεί μόνο μπουνιές δεν έπεσαν (εε μπορεί μια φορά να έπεσε κάνα χαστούκι αλλά σσσ) αλλά ακόμα αγαπιεστε λες και είστε αδέρφια.
Εκείνες οι φίλες που πλέον είναι σαν αδερφές σας και δεν μπορείτε χωρίς αυτές , που όσο μακριά και να είναι εσείς τις νιώθετε μαζί σας γιατί είναι πάντα μέσα στην καρδιά σας.

Σε όλες τις φίλες μου ακόμα και αν δεν σας βλεπω κάθε μέρα ακόμα και αν σπουδάζετε σε αλλες πόλεις