Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Όταν τίποτα δεν πάει καλά, όταν η ζωή αποφασίζει να μου δείξει την σκληρή της πλευρά, όταν οι φοβίες μου δεν μαζεύονται με τίποτα και οι μαύρες σκέψεις με κατακλύζουν ξέρετε τι έχω ανάγκη;
Ένα μαξιλάρι. Ναι, αυτό ακριβώς χρειάζομαι.
Ένα μαξιλάρι να ξεκουράσει το μυαλό μου, να γεμίσει τις σκέψεις μου δύναμη, να αναπάψει αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, να μαλακώσει τις ενοχές μου και να συμβιβάσει τα συναισθήματα με τα λάθη μου.
Ένα μεγάλο μαξιλάρι που θα είναι εκεί για μένα όταν εγώ δεν θα μπορώ να είμαι. Που θα με αφήσει να κοιμηθώ στην θαλπωρή του ακόμα και κείνες τις σκοτεινές μέρες που ούτε εγώ θα με αντέχω.
Ένα αποκούμπι για να ρουφήξει και να θάψει τα δάκρυα τις νύχτες που δεν ξημέρωσαν ακόμα. Μια ασφάλεια που θα διώξει μακριά τις φοβίες και θα με βοηθήσει να κοιμηθώ ήσυχη.
Και ξέρετε, αυτό το μαξιλάρι θα έχει ανθρώπινη φωνή, θα έχει γλυκιά μυρωδιά και η αγκαλιά του θα ναι τόσο μεγάλη που θα με χωράει ολόκληρη, όπως η μάνα για το μωρό της. Μια βάση στέρεη θα είναι που θα πατήσω ή μάλλον θα χοροπηδήσω χωρίς να φοβάμαι μην πέσω.
Ναι, αυτό χρειάζομαι. Γιατί ωραία είναι η ζωή όταν μας πάει καλά αλλά η μαύρη της πλευρά δεν παλεύεται με μοναξιά. Δεν παλεύεται σε ίσια κρεβάτια χωρίς μαξιλάρια και χουχουλιάσματα. Δεν αντέχεται η αποστειρωμένη μυρωδιά των σεντονιών, χωρίς λίγη μυρωδιά από τα χνώτα των ανθρώπων που κοιμούνται σε αυτά.
Το δικό μου μαξιλάρι άργησε αλλά ήρθε. Τώρα το νιώθω εδώ και κοιμάμαι ήσυχη χωμένη μέσα του. Είναι ο άντρας μου, ο πατέρας του παιδιού μου και εκείνος που ρουφάει σαν σκούπα τα σκοτάδια μου και μου δίνει το δικό του φως όταν το χρειάζομαι. Πως; Μα τόσο απλά με μία αγκαλιά, ένα φιλί και τα πόδια μας που ενώνονται τις νύχτες κάτω από τα παπλώματα.
Αγαπήστε και αγκαλιάστε τους ανθρώπους σας. Όλοι χρειαζόμαστε το μαξιλαράκι μας και σεις που δεν το έχετε, μην ανησυχείτε θα έρθει και θα σας κάνει να νιώσετε τόσο ασφαλείς όσο δεν ήσασταν ποτέ.