Εκείνο το βράδυ, που πάγωσε η ψυχή..

Γράφει ο Κωστής Παναγιωτόπουλος

Κάποιες στιγμές έχεις την εντύπωση πως μπορείς να καταφέρεις εξωπραγματικά πράγματα, είσαι σίγουρος πως μπορείς να σταματήσεις και να ξεκινήσεις σύμφωνα με τα δικά σου θέλω τον χρόνο, αλλά κάπου στην πορεία επανέρχεσαι στην γη και απογοητεύεσαι. Έτσι και σήμερα, ενώ τα χρόνια έχουν περάσει επικίνδυνα γρήγορα και τα γεγονότα που έχουν συμβεί μέσα σε αυτά είναι τρομακτικά πολλά, έρχεται η μέρα που σε γυρνάει πίσω, δίνοντας σε μία ξεγυρισμένη κλωτσιά στο στομάχι, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα.

Ένα όμορφο βράδυ ξεκινά. Η παρέα μετά από καιρό ενώνεται για ένα κρασάκι κάπου ήσυχα, έχετε να πείτε πολλά αλλά και συνάμα τίποτα. Τόσα χρόνια μαζί, έχει μάθει ο καθένας τον άλλον απ’ έξω, κάθε του λεπτομέρεια, κάθε του κίνηση. Το κρασί στην κανάτα τελειώνει, η ώρα να φύγετε έφτασε. Στην επιστροφή η μουσική στην διαπασών, γέλια, φωνές, πειράγματα μεταξύ αδερφών και όχι φίλων. Όμορφη νύχτα, όμορφη παρέα, όμορφες στιγμές μετά από καιρό.

Το τηλέφωνο χτυπάει και σε βρίσκει χωμένο μέσα στην πολυθρόνα να χαζεύεις μόνος σου το τίποτα.
«Έλα αδερφέ μου, τι έπαθες ρε και παίρνεις βραδιάτικα; Στον ύπνο σου με έβλεπες;»
«Έλα ρε, τα έμαθες; Σε πήρε κανένας τηλέφωνο;» απάντησε βαριά.
«Όχι ρε, τι έγινε, τι έπαθες;»
«Έφυγε φιλαράκι μου, έφυγε η φίλη μας, έφυγε αδερφέ, έφυγε»
Πάγωσε η φωνή σου, πάγωσε η ψυχή σου, πάγωσαν τα πάντα γύρω σου. Ένα βράδυ που ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, έκλεισε με τον χειρότερο.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η ίδια παγωμάρα.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα εδώ και 9 χρόνια….