Η αγάπη δεν μετριέται με μέτρο, με λογική και λέξεις. Με τα όνειρα μετριέται!

Γράφει ο Κωστής Παναγιωτόπουλος

Ήδη το έχεις αναβάλλει αρκετές φορές αλλά σήμερα δεν παίρνει άλλο! Το γραφείο σου χρειάζεται άμεσα καθάρισμα από όλη την χαρτούρα που έχεις μαζέψει. Ξεκινάς προσπαθώντας να καταλάβεις από που πρέπει να ξεκινήσεις αλλά μάταια. Αφού έχουν περάσει κάμποσες ώρες έφτασες στο τελευταίο κομματι, τα συρτάρια. Ξεσκαρταρεις ότι δεν χρειάζεσαι και φτάνεις στο τελευταίο, επιτέλους τελειώνεις, ένα μικρό συρτάρι, τι μπορεί να κρύβει, ελάχιστα πράγματα.

Το ανοίγεις, δεν έχει σχεδόν τίποτα προς μεγάλη σου έκπληξη και ανακούφιση συνάμα. Μονο έναν μικρό φάκελο, λίγο κιτρινισμένο από τα χρόνια. Οι κινήσεις σου αστραπιαίες, μια λαχτάρα να τον ανοίξεις γιατί το χρωμα του μάρτυρα την παλαιότητα του. Θα κανεις αναδρομή στις πιο ξένοιαστες εποχές σου. Μέσα του φυλούσε ένα διπλωμένο χαρτί τετραδίου, το ανοίγεις και ξεκινάς να παρατηρείς τον τρόπο γραφής.
Είναι δικος σου.

«Είσαι το πιο σημαντικό άτομο της ζωής μου, χωρίς εσένα θα ήμουν μισός και θα ενοιωθα κενός. Πολύ πιθανόν να μην ήμουν ο ίδιος που είμαι τώρα αν δεν σε γνώριζα. Δεν υπάρχει περίπτωση να αγαπήσω άλλη σαν εσένα και εσυ σαν εμένα. Καμία. Όταν σε γνώρισα κατάλαβα ότι είσαι η μια, αυτή που θα με κανει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, αυτή που θα με ταξιδέψει σε μονοπάτια που ποτέ δεν πίστευα ότι θα διαβώ, αυτή που θα με κανει να πω το πρώτο και το τελευταίο αληθινό σ´ αγαπώ. Μακάρι να μπορούσες να μπεις μέσα μου και να δεις τι σημαίνεις εσυ για μένα, τι τόπο έχω στην καρδιά μου κρατημένο για το χαμόγελο σου, για τα μάτια σου, για το σ´ αγαπώ σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί το γράφω αυτό το γράμμα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σου τα λέω, ίσως να παρασύρθηκα από το ότι τα γραπτά μένουν ενώ τα λόγια ταξιδεύουν μαζί με τον αέρα, εδώ και εκεί καρδιά μου. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειρεύεται πράγματα και καταστασεις που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα μπορούσε να ονειρευτεί. Σε έχω ονειρευτεί ως μητέρα των παιδιών μου, ως γυναίκα μου, δίπλα, στα εύκολα και στα δύσκολα, να μου κρατάς το χέρι και να μου λες, είμαστε μαζί μην φοβάσαι τίποτα, μαζί θα το παλέψουμε. Η αγάπη δεν μετριέται άγγελε μου με κανένα μέτρο, με καμία λογική και με καμία λέξη, με τα όνειρα μετριέται. Όσο πιο πολύ αγαπάς και σέβεσαι κάποιον τόσο πιο μακριά φτάνεις και εγώ μαζί σου έφτασα ως το τέλος του κόσμου….»

Η πόρτα χτυπά δυνατά και μια φωνή ακούγεται από την άλλη άκρη της.
«Μπαμπαααα, η μαμά ρωτάει αν τελείωσες.»
Εσυ με βιαστικές κινήσεις σκουπίζεις τα δάκρυα σου και τρέχεις να ανοίξεις την πόρτα. Η αγκαλιά σου γέμισε απότομα από την πριγκίπισσα σου, την κόρη σου. Στην κουζίνα σε περιμένει η γυναίκα σου, βάζεις το χέρι σου στην τσέπη του παντελονιού σου και βγάζεις τον φάκελο.
«Με 10 χρόνια καθυστέρηση αγάπη μου» της λες και της δίνεις το κομματάκι τετραδίου….