Η απομυθοποίηση σου, ήταν η λύτρωσή μου..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Γιατί πέρασαν χρόνια κι ακόμη εκείνο το συναίσθημα σέρνεται στο μυαλό σου, όλη εκείνη η ευφορία και η διέγερση δεν έγινε ποτέ στάχτη.
Γιατί ό,τι αισθάνθηκες μαζί του δεν το αισθάνθηκες για κανέναν άλλο, δεν μούδιασε το μυαλό σου για τίποτα άλλο.
Και συγχωρούσες και συγχωρούσες και έγινε το συχώριο ψωμί και αλάτι.
Και θύμωσες με τον εαυτό σου και έλεγες ποτέ ξανά.
Αλλά πάντα σχεδίαζες χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς να λογαριάζεις ότι το συναίσθημα σου ήταν τόσο βαθύ που έπρεπε να σκάψεις μέχρι βαθιά στην ρίζα του για να το ξεριζώσεις.

Κι ας σού’ριχναν οι φίλες σου μούντζες κάθε φορά που τον ανέφερες, εσύ εκεί να ξεχειλώνεις έναν εγωισμό που έπαψε να υπάρχει.
Γιατί περνάνε τα χρόνια και συ ακόμη εκεί να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι εκείνον, εκείνον που σε πλήγωσε, εκείνον που σε άφησε, εκείνον που σε στράγγισε από συναισθήματα.
Γιατί νιώθεις κενό, κενά τα συναισθήματα για όλους τους άλλους και μόνο γι’αυτόν έναν ουρανό από αγάπη, ένα φεγγάρι από βεγγαλικά.
Και κάθε που τον βλέπεις χτυπάει η καρδιά σου σαν ταμπούρλο και χάνεις τα λόγια σου.

Έτσι γίνεται με τα συναισθήματα τα έντονα.
Αλλά έρχεται μια μέρα που η δικαίωση σου χτυπάει την πόρτα.
Δεν υπάρχει εκδίκηση μωρέ, μονάχα δικαίωση!
Συμβαίνει κάτι, διαφορετικό για όλους κι ο μύθος πέφτει.
Η απομυθοποίηση σ’όλο της το μεγαλείο.

Μπορώ κι αλλιώς ρε, μπορώ και χωρίς εσένα και είμαι και πολύ καλύτερα.
Γιατί κουράστηκα απ’τα κρύα ντουζ, απ’τα κενά συναισθήματα, απ’τις φθηνές δικαιολογίες και ένα μύθο που έπλασες εσύ η ίδια.
Γιατί σε απομυθοποίησα και ξενέρωσα.
Κι αυτό που είδα όταν ξενέρωσα ήταν “ότι δεν σου άξιζα”.
Εγώ είμαι αληθινή και εσύ ήσουν ένα ψέμα, αυτό που τάιζα στον εαυτό μου για χρόνια.