Η απώλεια θα έρθει να δοκιμάσει τις αντοχές σου..

Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλή

Στο δρόμο της ζωής καθώς προχωράς είναι αναπόφευκτο να μην ανταμωθείς μαζί της. Και είναι άνιση η μάχη που θα μπεις. Όσες πανοπλίες από ατσάλι και αν φοράς, όσα καλάσνικοφ και αν κουβαλάς στο δισάκι σου μέσα.

Η απώλεια θα ‘ρθει για να σου φράξει το δρόμο. Θα ‘ρθει για να μπερδέψει τη ρότα σου. Θα έρθει και δεν θα φύγει μέχρι να δει μπόρες να ξεσπάνε στα μάτια σου και την ψυχή σου να στάζει χοντρές σταγόνες αίμα. Μέχρι η φωνή σου να σπάσει σαν της κιθάρας τη χορδή. Μέχρι τα λόγια σου να χαθούν σε λαβύρινθο που του φράξανε την έξοδο.

Με προειδοποίηση ή αιφνίδια. Όπως και αν επιλέξει να έρθει. Και εσύ ανήμπορος αρχικά θα μένεις να την κοιτάς σαν πλάσμα εξωγήινο. Σαν τέρας από άλλο, κόσμο ερχόμενο. Τρομακτικό όσο η αλήθεια. Και θα θες και θα παρακαλάς να ‘ναι όνειρο ή έστω κακόγουστο αστείο. Μα δεν θα ναι…

Και θα κλάψεις και θα φωνάξεις και θα τα βάλεις με θεούς και δαίμονες στον πόνο σου επάνω. Θα πνιγείς μέσα σε θάλασσες από παράπονο γιομάτες.
Και παρηγοριά θα ψάξεις για να βρεις όταν με το καλό μοιάζει να μαλακώνει ο πόνος.

Θα αγκιστρώνεσαι από αναμνήσεις. Από στιγμές που πάγωσε ο χρόνος σε φωτογραφικά χαρτιά επάνω. Και θα χαϊδεύεις τις στιγμές τις σταματημένες. Και θα τους δίνεις της ζωής τα φιλιά μα δεν θα τις ανασταίνεις.

Και θα ψάχνεις θάματα να δεις και σημάδια να καταλάβεις. Για να δέσεις μια πληγή που δεν πρόκειται ποτές να κλείσει.

Και θα συνεχίζεις να περπατάς. Με τσαλακωμένη στη μέση τη ψυχή.
Με μια λύπη για παρέα. Μέχρι να την αποδεχτείς και να την κάνεις φίλη καρδιακή. Να μάθεις να ζεις με τη συντροφιά της. Μήπως έτσι βρεις γαλήνη.