Θα είμαι πάντα η λεπτομέρεια, που δεν θα ξεχάσεις..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Μην μου θυμίζεις γιατί δεν υπήρξα μια άλλη.
Γιατί δεν ονομάτισα την προσβολή, γιατί δεν ζήλεψα την κακία, γιατί πλήρωσα το παράπονό μου με σιωπή.

Μην μου θυμίζεις γιατί αγάπησα την λεπτομέρεια που εσύ δεν έμαθες και ποτέ σου δεν θα καταλάβεις.
Μην μου θυμίζεις γιατί επέλεξα να πληγώνω εμένα, γυμνώνοντας απ’τη μνήμη μου το συναίσθημα κι ας υπάρχει!
Μην μου θυμίζεις γιατί κουβαλώ μια θλίψη που κρύβει την ευαισθησία που εσύ δεν απέκτησες.
Μην μου θυμίζεις την λαχτάρα μου για επανάσταση που εσύ ποτέ σου δεν μύρισες.

Μην μου θυμίζεις γιατί αγαπώ όπως αγαπώ, γιατί άλλο τρόπο δεν έχω.
Μην μου θυμίζεις γιατί φεύγω, γιατί μεταναστεύω γυμνή, με μια φωνή χωρίς ήχο, με μια συνείδηση χωρίς κραυγή.

Μην μου θυμίζεις τον λόγο που δεν θέλησα να γίνω μια άλλη.
Θύμισε μου μονάχα γιατί επέλεξα να είμαι αυτή.
Γιατί δεν ήθελα απλά να μ’αγαπήσεις, να με καταλάβεις ήθελα.
Να καταλάβεις ότι είμαι πλασμένη από έναν σωρό με λεπτομέρειες, αυτές που ξερνούν την προχειρότητα με ευκολία και συνθέτουν μια αόρατη, μια επιτηδευμένη δυσλεξία.
Αυτές που διανύουν χιλιόμετρα ψάχνοντας όχι το ιδανικό, όχι το πολύ φορεμένο, αλλά αυτό που μετριέται με την συνάφεια της ματιάς, με την ευδοκίμηση της επανάστασης.
Αυτό που εξαγνίζει το ανούσιο και φοράει τον ήχο κατάψυχα.
Αυτό που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι, που θέλει να αντικρίζει το λίγο ακόμα, εκείνο που ονοματίζει την κατάνυξη σε αγκάλιασμα.

Είναι το αγκάλιασμα που δόθηκε νωρίς και εξάλειψε το περίσσευμα.
Είναι που περίσσεψε η άγνοια κι αφάνισε την ευαισθησία.
Γι’αυτό μη μου λες για λεπτομέρειες, γιατί πάντα η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά.
Κι εγώ είμαι μια λεπτομέρεια που ποτέ δεν θα ξεχάσεις.