Κάθε μέρα θα σου λέω ότι σ’ αγαπώ..

Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.

Δύο άνθρωποι συναντιούνται. Άντρας και γυναίκα. Γυναίκα και άντρας. Ερωτεύονται. Χτυπούν οι καρδιές τους δυνατά, όταν βρίσκονται μαζί. Αγκαλιάζονται. Κάθε μέρα περνούν περισσότερο χρόνο μαζί. Μαλώνουν, τσακώνονται. Δακρύζουν, κλαίνε. Τα ξαναβρίσκουν. Χαμογελούν, ξεκαρδίζονται στα γέλια. Πειράζονται. Ζηλεύουν. Κάνουν πράγματα μαζί. Γεμίζουν τους χρόνους τους με κοινές ασχολίες και διασκεδάσεις. Κοιμούνται μαζί..

Κάθε ώρα που περνάει δένονται όλο και πιο πολύ. Αγαπιούνται. Ο καθένας το δείχνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Περνάει ο καιρός και θέλει ο ένας τον άλλο πιο πολύ. Ακόμα και ύστερα από κάθε τσακωμό, φωνές και κλάματα, νιώθουν τον έρωτά τους περισσότερο δυνατό. Θα μου πείτε, έτσι δεν είναι οι σχέσεις; Όλες οι σχέσεις; Γι’αυτούς τους δύο όμως, ό,τι ζουν μαζί, θεωρούν πως κανείς άλλος δεν το έχει ζήσει, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που αυτοί το βιώνουν.

Και η σχέση προχωράει.. Κάνουν τρέλες μαζί. Τρέλες που μόνο τα 18χρονα θα έλεγε κανείς ότι επιχειρούν. Χτίζουν “στιγμές”, χτίζουν κοινή ζωή. Βγάζουν φωτογραφίες στη φύση, στη βροχή, στο κρύο, στη ζεστή θάλασσα των διακοπών τους, στο σπίτι. Εκείνη τον φωτογραφίζει όταν βγαίνει από το μπάνιο του κι εκείνος όταν διαβάζει το βιβλίο της, ή όταν μαγειρεύει αμακιγιάριστη. Δεν βλέπουν ψεγάδια ο ένας στο άλλο. Κοιτάζονται βαθιά στα μάτια. Εκείνη ρουφάει το πράσινο των ματιών του κι εκείνος, μάλλον τη γλυκύτητα των δικών της.

Μα αυτό που τους δένει πιο πολύ από οτιδήποτε είναι το φιλί τους. Ένα μοναδικό φιλί που κλειδώνει μέσα του όλη τους την αγάπη, τη συντροφικότητα, τον έρωτα, τον πόνο της καρδιάς τους. Ένα φιλί που τους κάνει να ανατριχιάζουν κάθε φορά που συμβαίνει. Σίγουρα αυτό νιώθουν και οι δυο κι ας μη το λένε ο ένας στον άλλο.

Έτσι λοιπόν δεν θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις; Τόσο τρυφερές, αγαπησιάρικες, δυνατές, άγριες, μοναδικές; Μα το σημαντικότερο όλων, να είναι σχέσεις γεμάτες από σεβασμό για τις ανάγκες του καθενός, από εμπιστοσύνη του ενός για τον άλλο; Η αγάπη δεν είναι ένα απλό συναίσθημα. Χρειάζεται σοβαρότητα που αυτή όμως για να μην κουράζει να καμουφλάρεται με τρέλες, πολύ έρωτα, φιλιά, μα προπαντός σεβασμό και εμπιστοσύνη.

Κάθε μέρα θα σου λέω ότι σ’αγαπώ, κάθε μέρα θα σε φιλάω για να ανατριχιάζω και να ανατριχιάζεις. Κι όταν μαλώνουμε, κι όταν δεν σου αρέσει η “φάτσα” μου και οι “γκριμάτσες” μου, όπως μου λες, εγώ την άλλη μέρα πάλι θα σου λέω πως σ’αγαπώ, πάλι θα σε φιλάω, μέχρι που να μην μπορείς να το ακούς και να το νιώθεις άλλο. Γιατί όποιος αγαπάει, τα βιώνει όλα στο πολύ. Και εύχομαι, έρωτα της ζωής μου, αυτό να κρατήσει πολύ.. Δεν σου λέω για πάντα, γιατί το “για πάντα” δεν υπάρχει. Απλά για όσο θέλουμε και μας αρέσει να είμαστε μαζί. Ελπίζω αυτό να είναι όμως για πάρα πολύ.. πιο πολύ και από το “για πάντα”.

Σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου.

Αφιερωμένο σε εσένα ΤΜ.