Γράφει η Μαριάλτα Φέλλου
Να μείνω; Δεν άντεχα να μείνω, έφυγα!
Μάζεψα σε μια βαλίτσα τρία τέσσερα βασικά ρούχα, αναμνήσεις και πόνους και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου. Κατευθύνθηκα στο αεροδρόμιο με άγνωστο προορισμό και χωρίς να το σκεφτώ πήρα τη πρώτη πτήση εκείνης της ώρας.
Δεν με ένοιαζε που θα πάω, δεν νε ένοιαζε τι συνθήκες επικρατούν εκεί, πλέον δεν με ενδιέφερε τίποτα. Μέσα στο αεροπλάνο κοιμόμουν ανάμεσα σε ζευγάρια αλλα ηλικιωμένα και αλλα νεότερα και εγώ ονειρευόμουν φρικτά πράγματα, ότι ακριβώς επικρατούσε στη ζωη μου επικρατούσε και στο υποσυνείδητο μου. Ανυπομονούσε να φθάσουμε στο προορισμό μας για να κατέβω να αναπνεύσω διαφορετικό αέρα ενώ παράλληλα θα περνάω μέσα στο πλήθος χωρίς να με αναγνωρίζει κανένας.
Γνωρίζω πως στη πόλη που άφησα πίσω μου, έμεινε και η ζωή που μου έδινε αέρα τα τελευταία χρόνια. Όταν όμως η ζωή αυτή έστω και για λίγο μας κόψει τον αέρα,τότε η φυγή μας απλώνει το χέρι για το δρόμο της. Ο χρόνος είναι πόνος γιατί ότι καλό είχα στη ζωή μου το πήρε. Άλλοι θεωρούν ότι ο χρόνος γιατρεύει αλλά εγώ το μισώ το χρόνο. Είναι ο χειρότερος εκτελεστής,παραμονεύει δίπλα σου σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου μόλις εσυ αφεθείς για λίγο ελεύθερος χωρίς να σκέφτεσαι σε χτυπάει με το χειρότερο τρόπο.
Υπάρχει μέρος που μπορώ να επιβιώσω και να κρυφτώ από τα συναισθήματα και τις σκέψεις που με ανάγκασαν να πάρω τη βαλίτσα μου και να φύγω; Φτάνει κάποια στιγμή της ζωής μας που η πορεία της μας οδηγεί σε τεράστιους μονόδρομους, αυτή η στιγμή ήρθε τώρα στη ζωή μου. Προχωράς μόνο ευθεία σε μια ατελείωτη ευθεία και όταν προσπαθήσεις να σπρώξεις τους τοίχους που βρίσκονται δίπλα σου πληγώνεσαι, αλλά μετά σκέφτεσαι πως άνθρωποι τους έχτισαν άρα κάποια στιγμή σταματάει αυτός ο μονόδρομος.
Δεν είναι σωστές οι φυγές, δεν πρέπει να οδηγούμαστε σε αυτές αλλά κάποιες φορές εντελώς μηχανικά πιστεύουμε ότι θα οδηγηθούμε σε ένα μέρος που θα μπορέσουμε να πάρουμε δύναμη επειδή θα νιώθουμε ασφαλείς. Όλοι να θυμάστε πως αυτές οι φυγές καταλήγουν μόνο σε επιστροφές.
Join the discussion