Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
“Καληνύχτα καρδιά μου”.
“Όνειρα γλυκά ψυχή μου”.
Νυχτερινοί διάλογοι στο τηλέφωνο από ανθρώπους που αγαπιούνται, ή έστω που νομίζουν πως αγαπιούνται. Που έχουν κάτι ξεχωριστό ή που προσπαθούν να το κάνουν κάτι ξεχωριστό.
Θέλεις να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που νοιάζεται για το αν θα έχεις μία όμορφη νύχτα, για το αν τα όνειρα σου θα είναι γλυκά. Θέλεις να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θέλει η φωνή σου να είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσει πριν κοιμηθεί.
Θέλεις να ξέρεις πως κάποιος θα παρατηρήσει την απουσία σου, την σιγή σου, την φυγή σου. Πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εσένα πέρα από την οικογένειά σου. Ξέρεις πως αυτή θα σε αγαπάει και θα νοιάζεται ούτως ή αλλιώς, είναι υποχρεωμένη να νοιάζεται εξάλλου. Μα εσύ θες να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται και αγωνιά χωρίς να είναι υποχρεωμένος. Νοιάζεται γιατί όλο του το σώμα στέλνει σήματα στο κεφάλι του πως κάτι δεν πάει καλά αν δεν μιλήσετε έστω και για πέντε λεπτά κάθε ώρα της ημέρας.
Θέλεις να ξέρεις πως θα λείψεις σε κάποιον. Πως η απουσία σου θα φανεί γιατί είσαι σημαντικός και σε κάποιου άλλου τη ζωή.
Ίσως και να είναι λίγο εγωιστικό τελικά. Να θες να μετράς στη ζωή κάποιου. Μα οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά, με ανασφάλειες και φόβους. Και αυτούς τους φόβους προσπαθούν να τους καλύψουν με κάθε τρόπο. Έτσι, θες να ξέρεις πως μετράς στη ζωή κάποιου γιατί έτσι καλύπτεις την ανασφάλεια που νιώθεις πως κανείς δεν σε σκέφτεται.
“Πως είσαι σήμερα;”.
“Καλά είμαι, εσύ πως είσαι;”.
Διάλογοι καθημερινοί στους οποίους πολλές φορές δεν δίνεις καμία σημασία. Και όμως μέσα σε μία στιγμή, μπροστά σε μία αναποδιά ένα απλό τηλεφώνημα μπορεί να σημαίνει τα πάντα. Μπορεί η μέρα σου να περνάει από σαράντα κύματα και έτσι ξαφνικά να χτυπήσει το τηλέφωνο και να είναι κάποιος που ήθελε απλά να δει τι κάνεις. Και με έναν μαγικό τρόπο, φωτίζει λίγο την κατά τα άλλα μαύρη και μουντή σου μέρα. Σου δίνει να καταλάβεις πως υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται εκεί έξω. Δεν είσαι μόνος.
Βλέπεις σου λένε “μόνος γεννιέσαι σε αυτή τη ζωή και μόνος θα πεθάνεις” και είναι το τελευταίο πράγμα που θες να πιστέψεις. Και αν είναι να γεννήθηκες μόνος και να πεθάνεις μόνος τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν τι θέλουν ακριβώς στη ζωή σου; Είπαν να σουλατσάρουν λιγάκι να δουν πως είναι και ύστερα θα φύγουν;
Δεν θες να το σκέφτεσαι αυτό. Θες να ξέρεις πως θα μείνουν. Πως θα είναι εκεί στα καλά και στα άσχημα. Θες να ξέρεις πως θα σου σταθούν ακόμα και αν τους διώξεις χίλιες φορές μακριά σου. Θες να ξέρεις πως ακόμα κι αν είστε τσακωμένοι θα αισθανθούν πως κάτι δεν πάει καλά και θα τηλεφωνήσουν απλώς για να τσεκάρουν πως είσαι. Για να δώσουν το παρόν.
Ξέρεις πίστευα πως δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι, αυτοί που μένουν και δεν το βάζουν στα πόδια. Πίστευα πως όλοι είναι περαστικοί, για λίγο, ίσα για να ομορφύνουν λίγο τις ημέρες σου πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Μα τελικά εκεί που δεν το περιμένεις εμφανίζονται αυτοί οι άνθρωποι. Και μπορεί να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε μορφή, από σχέση μέχρι φιλία, μπορεί να είναι και ένας απλός γνωστός που ποτέ δεν έδωσες την ευκαιρία να γίνει φίλος.
Υπάρχουν άνθρωποι που τους ενδιαφέρει πως είσαι. Τους ενδιαφέρει αν φύγεις, αν χαθείς, αν δεν είσαι καλά. Δεν σου αφήνουν περιθώρια, δεν ξέρουν από όρια μα είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν σε πειράζει. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αγνοούν τα όρια όταν εσύ το έχεις περισσότερο ανάγκη και δεν το έχεις καταλάβει. Όταν εσύ θα τους απωθήσεις και εκείνοι θα μείνουν στο πλευρό σου θα είναι η στιγμή που θα έχεις τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Για αυτό αν νιώθεις την ανάγκη στείλε εκείνο το μήνυμα, πάρε τηλέφωνο, πέρνα μια βόλτα από το σπίτι. Ίσως τελικά κάποιος να το χρειάζεται περισσότερο από όσο δείχνει.
Join the discussion