Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Πολύ θα ήθελα να σε αρπάξω, στην κυριολεξία όμως, να σε τραβήξω με όση δύναμη έχω -και πίστεψε με μια ερωτευμένη γυναίκα έχει πολλή- για να φύγω μαζί σου μακριά. Να αποδράσουμε κάπου που τα προβλήματα, τα άγχη, τα γιατί, οι στενοχώριες και τα λάθη θα ανήκουν κάπου αλλού. Κάπου μακριά από εμάς τους δύο. Παρόλα αυτά μια χαρά το πάμε καρδιά μου. Μια χαρά!
Εδώ μαζί, σ’αυτόν τον κυκεώνα των ανυπέρβλητων πολλές φορές δυσκολιών, εμείς πολεμάμε χέρι-χέρι, φιλί-φιλί, χαμόγελο-χαμόγελο. Δεν το βάζουμε κάτω, γιατί είμαστε μαζί. Και αλήθεια πως μας τα έφερε έτσι η ζωή; Βιώνουμε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και όμως ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο, κάποιες φορές με νεύρα, άλλες με χαμόγελο, άλλες πάλι με μικρές απομονώσεις, όμως ποτέ χώρια ο ένας από τον άλλο.
Θα σε πάρω αλήθεια μια μέρα.. Θα σε πάρω να φύγουμε κάπου που η καρδιά μας θα μαλακώσει, η ψυχή μας θα ηρεμήσει και το μυαλό μας θα ανακουφιστεί από την πίεση. Ξέρεις εκεί που αγαπάμε πολύ και οι δύο.. Σε μια καταγάλανη θάλασσα που θα την λούζει ένας υπέρλαμπρος ήλιος. Εκεί που οι γλάροι πετούν πάντα μαζί, δυο-δυο και δίπλα ο ένας στον άλλο.
Εκεί ακριβώς θα σε πάρω να ταξιδέψουμε. Εκεί θα σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια. Εκεί θα σου πω ότι εγώ είμαι εδώ για σένα. Εκεί θα βάλω το χέρι μου στην καρδιά σου και θα αφουγκραστώ και τα πιο απόκρυφα σου θέλω. Εκεί θα σου πω, πως μπορώ να πολεμήσω και για τους δύο αρκεί να είμαστε μαζί. Αρκεί να με αγκαλιάζεις, να με φιλάς και να μου ακουμπάς το χέρι οπότε νιώθεις ότι το έχω ανάγκη. Και πίστεψε με ξέρω καλά ότι το καταλαβαίνεις αυτό πολύ πιο γρήγορα από όσο εγώ μπορώ να το συνειδητοποιήσω για εμένα την ίδια.
Φαντάσου λοιπόν εκείνο το μέρος που εμείς θα συμπεριφερόμαστε έτσι ακριβώς όπως σου περιγράφω και που ο ήλιος θα λάμπει μόνο για εμάς κι ας έχει πότε πότε συννεφιά.. Μα εμάς δεν θα μας νοιάζει γιατί η δική μας η καρδιά θα λούζεται πάντα από φως.
Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν ανάγκη πολλά για να επιβιώσουν. Χρειάζονται δύο ανθρώπους που ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλο, να τον νιώθει και να τον αφουγκράζεται γιατί τότε σε όποιο γυμνό, ξένο, αφιλόξενο, αλλόκοτο μέρος κι αν αυτοί βρεθούν, για εκείνους θα είναι ο παράδεισος.
Γι’αυτό σου λέω αγάπη μου, άσε με να σε αρπάξω, να σε τραβήξω να φύγουμε για αλλού, μακριά εμείς οι δύο. Μόνο άσε με..
Για τον Τ!
